Ενα ετεροχρονισμένο ευχαριστώ στη μητέρα μου, (με αφορμή τη γιορτή της)

Ξεκίνησα να γράφω αυτήν την ανάρτηση για τους αξιοπρεπείς ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου, για τους ανθρώπους που τ'αφηρημένα ουσιαστικά ήθος, σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη, δικαιοσύνη, ειλικρίνεια (ντομπροσύνη) αλληλεγγύη είχαν υπόσταση και μετουσιώνονταν σε πράξεις. Γράφοντας συνειδητοποίησα πως πρωτίστως ήθελα να γράψω για τη μητέρα μου και έτσι συνεχίζω ένα ετεροχρονισμένο μεν, αλλά άξιο να ειπωθεί για εκείνη ευχαριστώ.
Της χρωστάω τον τρόπο που μ'έμαθε ν'αγαπώ και να σέβομαι.
Θυμάμαι όταν είμασταν μικροί (το σπίτι μας ήταν ακριβώς απέναντι από το δημόσιο δημοτικό σχολείο που πήγαμε), μας σήκωνε μισή ώρα πριν για ν'ετοιμάσουμε τον καφέ στον οδοκαθαριστή που τότε περνούσε σε καθημερινή βάση) και στον νεαρό που πουλούσε λουκουμά και κουλούρι. Η ρήση της γι αυτήν της την πράξη ήταν: "Θέλω ως παιδιά μου να μάθετε ότι πρωτίστως αξίξει το σεβασμό σας ο οδοκαθαριστής γιατί αυτός προλαμβάνει την ασθένεια και ύστερα ο γιατρός που τη θεραπεύει." Σεβασμός σε όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις ανεξαρτήτως επαγγέλματος, prestige, εθνικότητας.
Αλληλεγγύη, ήταν μία άλλη έννοια που έκανε πράξη. Δεν της έφθανε ποτέ να είναι καλά μόνο η οικογένειά της. Ελεγε συχνά "δεν μπορείς παιδί μου να είσαι καλά όταν ο διπλανός σου πεινάει". Και το έκανε πράξη. Φρόντιζε το φαγητό των 4 ηλικιωμένων που γνώριζε στη ευρύτερη γειτονιά της. Δεν προλάβαινε και δεν επιθυμούσε να σκεφτεί ότι είναι πρόβλημα της πολιτείας, της εκκλησίας, των "άλλων". Η αδυναμία των άλλων ήταν και πρόβλημα δικό της. Και συνεχίζει ακόμη και σήμερα στα 69της χρόνια. Με ρωτάει και με "πιέζει" για τις ανάγκες των άλλων αδιαφορώντας για το εάν θα καλύψει πρώτα τη δική της. Απίστευτη αλληλεγγύη, αλλελεγγύη που συχνά με τον αδερφό μου δεν ντρέπομαι να το πω χαρακτηρίζουμε "κουταμάρα".
Συχνά τη ρωτώ, "πες μου πως χωρά τόση καλωσύνη στην ψυχή σου, πως την απέχτησες";

Τι θα πεί ζήλια, συμφέρον δε γνωρίζει. Δεν κατανοεί ποιά μπορεί να είναι η αιτία που αδέλφια δύνανται να διαρρήξουν τις σχέσεις τους.
Δεν ανακατεύεται ποτέ σε διαπληκτισμούς, "κουτσομπολιά", αξιοπρεπώς αποχωρεί και έχει πάντα μία δικαιολογία για την "μη αποδεκτή" πράξη του άλλου. Από τις βασικές λέξεις που χρησιμοποιεί είναι το "κατανόησε", "δεν πειράζει", "συγχώρεσε".
Πως έμαθε το σεβασμό και την αγάπη μία γυναίκα που γεννημένη μες στην Κατοχή, χάνει πολύ γρήγορα τη δική της μάνα;
Πολλές φορές προσπάθησα να εξηγήσω και να κατανοήσω πως, πως τόσος σεβασμός και καλωσύνη. Κανένας παράγοντας από μόνος του αλλά΄και συνδυαζόμενος με άλλους δεν ήταν αρκετός για να μου δώσει εξήγηση, Τα γονίδια, το περιβάλλον που μεγάλωσε, οι συνθήκες της ζωής της.
Σε αγαπώ τόσο πολύ καλή μου.
Κι ελπίζω πως όσο είσαι εν ζωή καταφέρνω και θα καταφέρνω να στο εκφράσω.
Χρόνια πολλά και καλά, καλά γεράματα σε όλες αυτές τις σοφές γυναίκες, (σαν τη δική μου μητέρα) που γνώριζαν και έδωσαν αγάπη χωρίς όρια και όρους τόση που έφθανε ακόμη και το ν'αρνηθούν τον εαυτό τους.