ένα παιχνίδι που παίζαμε από παληά-τι θα ήθελα να ήμουν

-Τι θα ήθελες να ήσουν εάν μπορούσες να επιλέξεις;

- Παληότερα θα έλεγα αητός, ή άλογο, ή ελάφι, ή...

σήμερα σου λέω ότι θα ήθελα να ήμουν ένα ψαροπούλι. Ομως να μπορώ να  πετώ ψηλά στον ουρανό, να ταξιδεύω σε πελάγη αλλά και σε βουνοκορφές, να ανοίγουν φτερά η ψυχή και το κορμί μου

Ψηλά, ψηλά, πολύ ψηλά εκεί που η ψυχή αναθαρρεύει, που δεν φοβάται, δεν τρομάζει,  δεν συμβιβάζεται.

Πλάσμα της φύσης ανεξάρτητο από τα καθημερινά τα δύσκολα, τα μνημόνια που χτυπούν την αξιοπρέπεια, τα λόγια των άλλων και τα δικά μου που παρερμηνεύουν και παρερμηνεύονται. Ελεύθερο πλάσμα αλλά όχι μόνο του.
Και μετά, μετά να κατεβαίνω στη θάλασσα, στο πέλαγος, στο απέραντο νερό.

Το παιχνίδι, παιχνίδι είναι και μπορεί να υπάρχει στο μυαλό, στην ψυχή όσο κι αν είναι απίθανο.
Τι λέτε; θα παίξετε; πολύ θα μου άρεσε.
Καλές διακοπές όπου κι αν βρεθούμε., να ξεκουραστεί η ψυχή μας.

Δύο γυναίκες - δύο ζωές

Ξεκίνησαν τη φιλία τους τυχαία. Συμμαθήτριες και μέλη της σχολικής χορωδίας βρέθηκαν να διαβάζουν μαζί για τις πανελλήνιες σε ένα εξοχικό στο Δήλεσι.

Μορφή μεγάλη η αείμνηστη σήμερα  μητέρα της μίας που τις πρόσεχε το δεκαπενθήμερο εκείνο.

Εκτοτε διάβασαν πολλές φορές μαζί παρότι  σε διαφορετικές σχολές. Ξενυχτούσαν μαζί, προσπαθώντας να ορίσουν τη δική τους ματιά στη ζωή, το δικό τους θέλω, να αναλύσουν τις ανασφάλειές τους και να τις πολεμήσουν, να πάρουν κουράγιο, να ονειρευτούν, να...

Τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες, πάντα όμως η μία  καταλάβαινε πως έβλεπε η άλλη τη ζωή.

Η μία ήταν πιο ...εσωστρεφής, λάτρης  της εσωτερικής αναζήτησης, η άλλη ήταν ον συλλογικό, ήθελε να παλεύει ενάντια στην αδικία, να κάνει τον κόσμο δικαιότερο.

Δεν ονειρεύτηκαν το γάμο. Ονειρεύτηκαν τον έρωτα και την αγάπη. Τον έρωτα που σε ταξιδεύει, σε απελευθερώνει, την αγάπη που σε λυτρώνει. Δεν κατάλαβαν ποτέ και οι δυό το ¨σε αγαπώ με τον τρόπο μου , παρά μόνο με βάση την αποδοχή. Αγάπη χωρίς αποδοχή δεν ήταν κι ούτε είναι αγάπη και για τις δύο τους.

Νά'τες ξανά στο εξοχικό μετά από 30 χρόνια. Στη γωνιά της συκιάς να εξακολουθούν  να ονειρεύονται, να γελούν, να προβληματίζονται, να ανταλλάσουν σκέψεις...να θεωρούν ότι η ζωή  είναι εδώ. Πάντοτε έτοιμη να γεμίσει τα κενά. Με ότι ο καθένας μας την εφοδιάζει καθημερινά. Αγάπη, αντοχή, υπομονή, κατανόηση, και γιατί όχι...πάθος για δημιουργία και χαρά.

Λένε να πάνε ένα ταξίδι στα νησιά. Τόσα χρόνια φίλες και θάναι η πρώτη τους φορά... όχι η δεύτερη φορά μετά από τόσα χρόνια.

Ο Μανούσος και το Βουνό

Το περασμένο Σάββατο παντρεύτηκε ένας μαθητής μου ο Αντώνης.
Μες στην εκκλησία θυμήθηκα έντονα τον πατέρα του το Μανούσο που δεν ζεί πια. Σκοτώθηκε όταν ο Αντώνης ήταν16 ετών. Του είχε αδυναμία, στο μικρότερο από τους δύο γιούς του.
Εμπαινα σπίτι τους από φοιτήτρια για να κάνω ιδιαίτερα στα δύο αγόρια.
Ο Μανούσος ήθελε να παρέχει στα παιδιά του ότι εκείνος ονειρεύτηκε και του το στέρησε η οικογένεια, η ζωή δεν ξέρω..
Τον ετρωγε που δεν είχε πάει σχολείο παρά μερικές τάξεις μόνο. Του το απαγόρεψε ο πατέρας του αν και πρώτος μαθητής, τον ήθελε στα πρόβατα.
Μου έλεγε και δεν θα το ξεχάσω ποτέ:
-Πήγαινα Β.στο βουνό 8 χρονών παιδί να βοσκήσω τα πρόβατα και φώναζα για να ακούω τη φωνή μου, να μη φοβάμαι. Φώναζα και άκουγα τον αντίλαλο. Και μετά ...δεν φοβόμουν..

Στη μνήμη του Μανούσου το Βουνό
ΥΓ. Αν και μ'αρέσει πολύ και η ερμηνεία ης Πόλυ Πάνου, επέλεξα την ερμηνεία της Ρ.Σακελλαρίου λόγω του βίντεο.