Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Στιγμές και σκέψεις

Τον παίρνω τηλέφωνο να του ευχηθώ για τον πατέρα του και αδελφό μου. Βρίσκεται μακριά από το σπίτι, με το σκύλο τους βόλτα. Αφού ανταλλάσουμε τις ευχές με ρωτά πως θα πάει από εκεί που βρίσκεται κάπου αλλού.
-Θα πάω αριστερά ή δεξιά;
-πες μου πως βλέπεις το σταθμό. Το super market το βλέπεις; από εκείνη τη μεριά θα πάς.
Κατανοείς ότι εκεί που θέλεις να πάς είναι ακόμη πιο μακριά από το σπίτι σας;
-Ναι το ξέρω
.Οκ καλή βόλτα.
Αρχίζει μία ελαφριά ανησυχία. Ενα παιδί που έχει μίας μορφής δυσλεξία, χωρίς αυτό σε τίποτα να τον εμποδίζει να είναι μαθητής του 17 (χωρίς  απαλλαγή από τις γραπτές εξετάσεις) έχει μία δυσκολία με τον προσανατολισμό.
Τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο.
-Εφθασες.
-Ναι. Ξέρεις εχθές χάθηκα μέχρι που είδα ....και κατάλαβα.
-Να μη φοβάσαι. Δεν χάνεσαι. Οταν δεν κατανοείς που είσαι ρώτα πως θα΄πάς στο ..τάδε σημείο. Από κει ξέρεις.
Πέρασε  μία ώρα ή σχεδόν μία ώρα και τον ξαναπήρα. Ήταν πολύ κοντά στο σπίτι. Ήμουν ανακουφισμένη.
Σκεφτόμουν: Πως ανοίγουν τα φτερά τους τα παιδιά; πως αυτονομούνται; πως μπορείς να τους υποστηρίξεις; πως τους μαθαίνεις να διαχειρίζονται το φόβο τους; πως μπορείς να τους βοηθήσεις να αντιλαμβάνόνται τον κίνδυνο χωρίς να τους τρομάξεις; Κακό πράγμα ο φόβος. Ανασταλτικό συναίσθημα.Είναι  κάτι που θέλω πολύ να μάθω τα ανήψια μου. Να μην φοβούνται!!!

Θα περάσω μετά τη δουλειά.Είχα να τη δώ από τις εκλογές.  Και πέρασα. Ο καφές τελείωσε, ήρθε το σινεμά, το βράδυ.
-Φεύγω, να μείνετε μόνοι σαν ζευγάρι τώρα που λείπουν και τα παιδιά.
-Είσαι τρελλή. Θα μείνεις.
Εμεινα και το πρωί ένα δίωρο σχεδόν και οι δύο κοπάνα από τη δουλειά. Είχε εφημερία δύο μέρες, είχε ειδοποιήσει πως θα αργούσε. Κοπάνα κι εγώ, Ντρέπομαι αλλά ναι.κοπάνα.
Θέλαμε να απολαύσουμε μαζί με τον καφέ μας και να πούμε τις τελευταίες ΄σκέψεις.
Αντε ένα τσιγάρο ακόμη και φύγαμε. Δύο φίλες πολλά χρόνια. Κοντά 30.
Ανασαίνει η ψυχή μου κάθε φορά που τη βλέπω. Κάθε φορά. Τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες.

6 σχόλια:

  1. Κάτι ξέρουμε κ εμείς από δυσλεξία. Εμ, πες το γι'αυτό όταν έδωσα για οδήγηση, αριστερά μου έλεγε ο 'δάσκαλος', δεξιά το πήγενα χαχαχαχα οκ του είχα σπάσει τα νεύρα :) να περάσεις όμορφα με τη φίλη, ότι πολυτιμότερο :)
    ΥΓ με συγκίνησε το νοιάξιμο σου για το παιδί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή μου, μην ανησυχείς καθόλου. Ολα μαθαίνονται.Ολα. Διάβαζα το βιβλίο ενός δυσλεκτικού Καθηγητή Πανεπιστημίου στο οποίο ανέφερε πως η γυναίκα του ακόμη τον βοηθάει να διορθώνει τα γραπτά των φοιτητών του.
    Εχεις δίκηο πόσο πολύτιμη η φιλία, πόσο πολύ. Τη μέρα στο αφιέρωμα του Βαμβακάρη που έκανες την ανάρτηση που τόσο μου άρεσε, είχα πάει με ένα φίλο πολύ επίσης αγαπημένο. Λέγαμε το βράδυ που πήγαμε για σουβλάκια. Δεν είμαστε με τον έρωτά μας είμαστε όμως με το/τη φίλο/η, τόσο πολύτιμο επίσης.
    Τον νοιάζομαι πολύ τον ανηψιό μου.Ευτυχώς τα δύο τελευταία χρόνια άρχισα να νοιάζομαι πολύ και την ανηψιά μου και τώρα δεν ντρέπομαι για την αδυναμία που του είχα.
    Σε φιλώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. http://roadartist.blogspot.gr/2011/12/blog-post.html
    καλή εβδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα. Στο έγραψα και στο blog σου.Εξαιρετική ανάρτηση και τόσο σφαιρική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Απαντήσεις
    1. Πού ήσουνα εσύ σήμερα και δεν ήσουν στη Γενική Συνέλευση και δεν είχαμε απαρτία;
      έκανες κοπάνα παλιοστρατολάτη. Εγώ δύο ώρες κοπάνα...τέλος πάντων
      καλό Σαββατοκύριακο
      η οπορτουνίστρια Ιππολύτη

      Διαγραφή