μία ιστορία που μου διηγήθηκαν για τις ....λάθος επιλογές

Τι γίνεται όταν το λιοντάρι χάνει την προβιά του; όταν μετατρέπεται σε ένα φοβισμένο γατί; ένα γατί που φοβάται να πατήσει τα πόδια του, που πιά έγιναν ποδαράκια;
Τι να του πείς; έκανες λάθος επιλογή; το ήξερε, όταν μπορούσε να καταλάβει, γιατί τώρα δεν μπορεί, τώρα η μνήμη τον άφησε και ο νούς ταξιδεύει ποιός ξέρει πού...Ομως τι παράξενη η ζωή. Μάλλον εάν ξαναξεκίναγε την ίδια επιλογή θα έκανε.
Μία επιλογή που δεν γνωρίζει από αγάπη. "Πως μπορείς βρέ Δ. να εμπιστεύεσαι γυναίκα που άφησε το παιδί της;" Ομως εκείνος την εμπιστεύτηκε. Την ερωτεύτηκε; μάλλον ναι; την αγάπησε; ποιός ξέρει;
Τον αγάπησε; ποιός ξέρει; τον ερωτεύτηκε; μάλλον ναι. Ομως και για τους δυό, ο εαυτός τους ήταν πάνω από όλα για χρόνια. Δύο αγρίμια που ήξεραν το θέλω τους πολύ καλά, το διεκδικούσαν, σε μία διαρκή πάλη για χρόνια. Φαίνεται πως ήταν τόσο τυφλωμένοι από το θέλω τους που αδιαφορούσαν τόσο για το πλήθος όσο και για το μέγεθος των πληγών που προκαλούσαν.
Το λιοντάρι και η λιονταρίνα. Αγέρωχοι στην όψη, στην κορμοστασιά, τόσο φοβισμένοι όμως στην ψυχή, τόσο "ανίκανοι" μάλλον να αγαπήσουν. Κακός οδηγός τόση ανασφάλεια. Τα χρόνια πέρναγαν, εκείνος άρχισε να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν έπραξε σωστά, ότι πλήγωνε, δεν μπορούσε και να μην πληγώνει. Δεν το ήθελε, αλλά ...τον ξεπερνούσε μάλλον.
Η επιλογή του τον ταλαιπωρούσε, όμως ήταν σταθερή επιλογή. Την ήθελε πάντα, ακόμα και με αυτήν τη συνεχή πάλη. Ακόμη κι όταν ...σαν σκυλί τον έδιωξε.
Τον έδιωξε η λιονταρίνα και του ξανάνοιξε η ελαφίνα την πόρτα, τον δέχθηκε μετά από 28 χρόνια, ωσάν να μην είχε περάσει μία μέρα, κι εκείνος ...της φέρθηκε ...ως νυφίτσα. Την δάγκωσε όταν κατάλαβε ότι μπορούσε να γυρίσει ξανά πίσω στην ...σκληρόκαρδη; λιονταρίνα του.,
Στο μεγαλείο που του προσφέρθηκε ανταποκρίθηκε με μικροψυχιά, κι όχι γιατί έφυγε, γιατί γύρισε στη λιονταρίνα του, όσο γιατί δεν ήθελε να σηκώσει την ευθύνη της επιλογής του. Τι αδυναμία!
Και τώρα ανήμπορος από την αρρώστια, αναρωτιέται ποιά είναι αυτή η λιονταρίνα;
ποιό είναι αυτό το σπίτι; το σπίτι που ζεί; δεν το αναγνωρίζει, δεν υπάρχει δα και καμμιά φωτογραφία δική του, των παιδιών του, δική τους.
Που να βρεί η μνήμη να πατήσει;
Κι η λιονταρίνα παραπονιέται πως ...ταλαιπωρείται. Σκληρή όπως πάντα, παρότι έχει τη δυνατότητα να δώσει τη λύση που θα εξυπηρετούσε και τους δύο, δεν την επιλέγει. Τη λύση που θα της επέτρεπε να έχει τα θέλω της και εκείνος την ηρεμία του δεν την επιλέγει ακόμα.
Νιώθει πως μειώνεται ο τραπεζικός της λογαριασμός.
Θα΄ρθουν γεράματα σκέφτεται και επιχειρηματολογεί σε όσους προσπαθούν να την πείσουν. Ηρθαν, δεν θα έρθουν, ήρθαν.
Την ύστατη στιγμή θα υπερισχύσει η αγάπη;