Το τσίρκο

Πολλά είδη τέχνης με συγκινούν. Η μουσική, το θέατρο, ο χορός, ο κινηματογράφος, τα εικαστικά....Παραδόξως όμως εγώ από τις ύψιστες μορφές θεωρώ την παράσταση ενός τσίρκου.

Αρκετοί πιστεύουν και ίσως δικαίως ότι ο κλόουν είναι "διασκεδαστής", ο θηριοδαμαστής καλός τεχνίτης μεν με έλλειψη σεβασμού στ'άγρια ζώα δε, οι ακροβάτες...΄Το τσίρκο δεν υπηρετεί την τέχνη. Πολλές οι διαμαρτυρίες σε όλον τον κόσμο για το σεβασμό στις συνθήκες διαβίωσης των ζώων.

Ομως εγώ συγκινούμαι, συγκινούμαι για όλο αυτό που κουβαλούν όσοι ζούν τη ζωή τους σ'ένα τσίρκο. Θέλω να τους δίνω το πιο δυνατό μου χειροκρότημα. Ετσι γιατί διαφοροποιήθηκαν από την πεπατημένη, από τον ορθό δρόμο, επέλεξαν ή βρέθηκαν να ζούν τη ζωή τους ...χωρίς εξασφαλισμένο αύριο νομίζω. Μου δίνουν την αίσθηση ότι κυνήγησαν το όνειρό τους κι ελπίζω να είναι έτσι πραγματικά.

Οταν ήρθε το ιταλικό τσίρκο στην Κορινθία, ευτυχώς για μένα που αρκετά από τα παιδιά των φίλων της παρέας εξεδήλωσαν ενδιαφέρον να πάμε. Και βεβαίως πήγαμε αμέσως.

Το πρώτο θετικό. Εχουμε μαζί μας ένα κοριτσάκι τετραπληγικό. Ρωτώντας εάν μπορούμε να μεταφέρουμε το παιδί με το αναπηρικό καρότσι, έμεινα έκπληκτη στην άμεσα θετική απάντηση και πιο έκπληκτη ακόμη όταν ο "επί της υποδοχής", μας δήλωσε ρητά ότι δεν θα κόψει το παιδί εισιτήριο, γιατί είμασταν υποχρεωμένοι,να καθήσουμε μπροστά, άρα να πληρώσουμε το "ακριβό εισιτήριο" και συνεπώς το τσίρκο ένιωθε υποχρεωμένο να προσφέρει το ένα εισιτήριο.

Μπήκαμε, πω πω, πόσοι άνθρωποι χρειάζεται να απασχοληθούν για να είνα όλα στην εντέλεια, πόσοι τεχνίτες,. Ενα χωριό ολόκληρο.

Ο παρουσιαστής μας καλωσορίζει με τα λίγα ελληνικά του, τόσα όσα χρειζόταν για να μας κάνει να νιώσουμε ....κάτι...οικεία τουλάχιστον.

Και ξεκινά ο κλόουν, δεν με κατέπληξε, αλλά προσπάθησε, είδα πως στα παιδιά άρεσε. Τον ένιωσα πιο πολύ διεκπεραιωτή, αλλά να ......

βγαίνουν τα άλογα. Τα άλογα, από τα πιο αγαπημένα μου ζώα, ίσως το πιο αγαπημένο. Το όνειρό μου ήταν ν'αποχτήσω ένα άλογο. Τι αγέρωχα, με πάνε πίσω μου φέρνουν τη μνήμη από τις φορές που στο θείο μου στο Γέρακα πριν χρόνια έκανα βόλτα απλή με το άλογο.Και παρά ταύτα νόμιζα πως πετούσα, πως ήμουν στα ουράνια, τουλάχιστον πάνω από τη γή. Τα χρόνια που ως φοιτήτρια δούλεψα στον Ιππόδρομο Φαλήρου και τρελλαινόμουν να βλέπω τα άλογα, τις φοραδίτσες. Τα άλογα φεύγουν και να....

η μικρή ακροβάτισσα. βγαίνει. Χριστέ μου, που είναι το προστατευτικό δίχτυ; Δεν υπάρχει, όμως μην ανησυχούμε λένε τα παιδιά, το είδαν είναι δεμένη. Εκπληκτική η μικρή ακροβάτισσα, ιεροτελεστία το ακροβατικό της. Λες και γεννήθηκε ακροβάτης.

Και ναι σε λίγο διαπιστώνουμε πως όντως ακροβάτισσα γεννήθηκε η μικρή. Βγαίνει σε λίγο ..

η μητέρα, ακροβάτισσα επίσης. Τολμηρή, "σταρ του τσίρκου" μίας άλλης εποχής. Παρότι ευτραφούλα για τα δεδομένα μίας καλλιτέχνιδος, αεικίνητη όμως, αεικίνητη. Με την έντονη φορεσιά, το έντονο μακιγιάζ, σαν αυτό που συναντάς στα μπουζούκια. Ομως εδώ δεν είναι παράταιρο για μένα, ταιριάζει με τη "λάμψη", είναι μες στο κλίμα του τσίρκου.

Ο κλόουν ξανά και το πρώτο διάλειμμα φθάνει. Μπορείτε να δείτε τα ζώα μ'ένα ευρώ.Μα βεβαίως και θα τα δούμε. Να το πούμα, η λεοπάρδαλη, το λιοντάρι, η τίγρης κι ένα σωρό ζώα. Είναι αλήθεια, νιώθεις ένα σφίξιμο που είναι μες στο κλουβί.

Το διάλειμα τελειώνει, σε χρόνο ελάχιστο σειρά ανθρώπων συντονίζονται ΄και τοποθετούν τις προστατευτικές΄μπάρες και δίχτυ για την εμφάνιση των φιδιών και ζώων.

Μα είναι δυνατόν ο λεπτεπίλεπτος νεαρός (για Ινδός μοιάζει) και η συνοδός του να χειρίζονται έτσι αυτά τα τεράστια φίδια; Απίστευτες οι δυνατότητες του ανθρώπου, οι δυνατότητες επικοινωνίας του.

Κι ο θηριοδαμαστής έφθασε.Ενας περίπου 60άρης κύριος με απόλυτο έλεγχο των ελάχιστων κινήσεών του. Μ'εντυπωσίασε μέχρι και το πουκάμισο-γιλέκο του.Print amimal, ταιριαστό με την τέχνη του. Και φεύγουν τα ζώα ένα ένα , μ'απίστευτο επίσης συγχρονισμό κινήσεων πολλών ανθρώπων.

Κι έρχονται οι αδελφές ζογκλέρ, εντυπωσιακές επίσης. "Σταρ" κι αυτές. Τι συγχρονισμός μεταξύ τους, το νούμερο με τις φωτιές, όσες φορές κι αν το δώ σε όσες παραλλαγές θα είναι για μένα πάντα εντυπωσιακό.

Η παράσταση τελειώνει. Δεν είναι όλοι ενθουσιασμένοι, έχουν δεί και καλύτερες. Εμένα όμως μου άρεσε, κι ήθελα κι άλλο, κι άλλο να φωνάξω όπως φώναζα παλαιότερα σε συναυλίες.

Υπολογίζω χοντρικά τον κόσμο, κι αναρωτιέμαι. Τους βγαίνουν τουλάχιστον τα έξοδα; Να συντηρηθούν τουλάχιστον. Φαντάζομαι πως δεν πάνε για το κέρδος, δεν μπορεί.

Σκέφτομαι επίσης, πόσο πολυπολιτισμική κοινωνία το τσίρκο, Τσέχοι, Ιταλοί, Ινδοί, Ασιάτες. Πόση αγάπη πρέπει να έχουν στη τέχνη τους, τι έχουν στην ψυχή τους και δύνανται να συμβιώνουν έτσι ως μικρή κοινωνία πηγαίνοντας από τόπο σε τόπο.

Να'ναι καλά, να ταξιδεύουν και μαζί τους νοερά το κοινό τους.

Υ.Γ. Με αυτήν την ανάρτηση χαιρετώ για 3 εβδομάδες τους συνμπλόγκερ (φεύγω την Τρίτη ξανά για λίγο στον "εξωτικό Κορινθιακό"...και το Σάββατο ταξίδι ....επιτέλους στο Αιγαίο....).

Σημείωση: Η φωτογραφία είναι από το americaslibrary.gov