Μία παράσταση που επίσης περίμενα. Την περίμενα βέβαια για έναν παράξενο λόγο., ένα γλωσσικό ερώτημα , το ιδεολογικό βάρος που έχουν οι λέξεις στην πορεία των αιώνων
Δεν είχα διαβάσει ποτέ το κείμενο, δεν γνώριζα καν πως ήταν του Ευριπίδη, ήξερα το μύθο αλλά στην εκδοχή του Πλάτωνα. Με είχε εντυπωσιάσει πολλά χρόνια πριν όταν στο Συμπόσιο του Πλάτωνα η Αλκηστη λαμβάνει (μόνη νομίζω από τις γυναίκες) το χαρακτηρισμό δεν είμαι και πολύ σίγουρη για την ύπαρξη του θηλυκού γένους, πάντως το θηλυκό του εραστή.
"Εραστής " με την έννοια που προσδίδει ο Πλάτωνας αυτός που κατέχει τη γνώση, το ήθος, τα μεγάλα ιδανικά, αυτός που ήταν αναμενόμενο να κάνει τις ...μεγάλες και θεάρεστες πράξεις,
"Ερωμένος,η" ο "μαθητής", ο νέος, ο έχων δύναμη αλλά,..απ'αυτόν δεν αναμένονταν πράξεις θεάρεστες όπως αυτή της Αλκηστης, του Αχιλλέα, γι αυτό και τιμώνται από τους Θεούς.
Κι εγώ, αναρωτιόμουν και εάνμου δινόταν η ευκαιρία ρωτούσα φιλολόγους .
Σήμερα η λέξη " εραστής" δεν έχει το αντίστοιχο θηλυκό. Η λέξη "ερωμένη" χρησιμοποιείται κυρίως στο θηλυκό γένος σηματοδοτώντας αρνητικότητα όπως και η σπανίως χρησιμοποιούμενη λέξη ερωμένος. Η λέξη εραστής δεν σηματοδοτεί αρνητικότητα. Είναι τυχαίο; ή με το πέρασμα των χρόνων οι λέξεις φέρουν ένα ιδεολογικό βάρος; Συνδέονται ή όχι με την πλατωνική έννοια του όρου; η οποία στο πέρασμα των χρόνων και με δεδομένο την θέση των φύλων στην κοινωνία οδηγεί σε ότι σήμερα σηματοδοτούν οι δύο λέξεις;
Ενα από τα πολλά παιχνίδια της γλώσσας που με "ιντριγκάρει".
Εχοντας λοιπόν αυτό στο νού μου όταν είδα πως το Εθνικό ανεβάζει την Αλκηστη έσπευσα να τη δώ.
Δεν θα πώ πολλά για την παράσταση. Θα περιοριστώ στο γεγονός ότι θαύμασα την τόλμη του Εθνικού και των παραγόντων του να ανεβάσουν τη συγκεκριμένη παράσταση.
Μία παράσταση που όπως αντιλήφθηκα και διάβασα στο κατατοπιστικότατο πρόγραμμα, και κείμενο, δεν είναι τραγωδία, δεν είναι σατυρικό δράμα, δεν είναι κωμωδία.
Μου άρεσαν :
αρκετές σκηνοθετικές καινοτομίες, του Θ.Μοσχόπουλου, παρότι είμαι "εραστής" της κλασσικής προσέγγισης,
το σκηνικό της Ελλης Παπαγεωργακοπούλου,
τα κουστούμια -όχι πάντα -(μου θύμισε ταινία ελληνική ταινία του '60 ο μαντηλοφερεμένος Χορός στη συνοδεία της νεκρής Αλκηστης),
ο εκπληκτικός Αργύρης Ξάφης στο ρόλο του Ηρακλή,
ο εκπληκτικός Κώστας Μπερικόπουλος στο ρόλο του Φέρη,
η Μαρία Πρωτόπαπα στο ρόλο της Θεράπαινας
ο Χορός.
Σχετικά καλή κατά τη γνώμη μου η Μαρία Σκουλά στο ρόλο της Αλκηστης, αλλά επιεικώς "άγουρος" ο Χ.Λούλης στο ρόλο του Αδμητου . Εναν ρόλο δύσκολο, πολύπλοκο βέβαια. Στην έξοδο άκουγα, - αν τον Αδμητο έπαιζε ο Κ.Καζάκος;- κι εγώ συμφωνούσα, όχι για το συγκεκριμένο ηθοποιό αλλά για τον "ώριμο" ηθοποιό, αυτόν που θα μπορούσε να ισορροπήσει στο κωμικό και τραγικό.
Τελικά τα καλά κι όμορφα ήταν πιο πολλά, κι όπως είπαμε πάντα το "ταξίδι" στην Επίδαυρο είναι "ταξίδι" απ'όποια πλευρά κι αν το δεί κανείς.
Ορτσα...τα πανιά και ...πάω κι εγώ διακοπές ...αρχικά μίας εβδομάδας. Nα είμαστε όλοι καλά, όπου κι αν πάμε, είτε μείνουμε εδώ.
