Mία σύμπτωση και μία συνάντηση απ'τα παληά.

Πέμπτη ΄μεσημέρι στο γραφείο κι η κουβέντα γυρίζει στα μαθητικά χρόνια, στ'ανομήματά μας -ποτά,μεθύσια, έρωτες...
-Ξέρετε, εμείς μεθύσια πολλά και επικίνδυνες κούρσες με μηχανές δεν είχαμε. Ο φίλος μας Κούλης, μας φρόντιζε με το Ντεσεβώ του. Η ήρεμη δύναμη ο Κούλης, βόλτες στον Κάλαμο, στο Πόρτο Ράφτη, 7-8 άτομα στο Ντεσεβώ δεν θυμάμαι να κινδυνέψαμε ποτέ
Είχα να δώ τουλάχιστον 20 χρόνια τον Κούλη, ένα από τα πρώτα αν όχι το πρώτο μαθηματικό μυαλό στο σχολείο.
Η μνήμη γύρισε κι έφυγε.
Το απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνό μου κι ήταν ο φίλος μου ο Στέλιος, ο καλύτερος από τους παληούς μου,  φίλους (από τη δευτέρα δημοτικού μαζί) κι ο μόνος που συναντώ πλέον.
-Θέλει κάποιος να σου  μιλήσει, να στον δώσω.
Τα έχασα. Εβρισκα ποιός δεν ήταν, -δεν είσαι ο Γρηγόρης, -δεν είσαι ο Μιχάλης, δεν είσαι ο Θανάσης.
-Είμαι ο Κούλης.Κόντεψε να μου πέσει το τηλέφωνο από το χέρι. Μα τι σύμπτωση ήταν αυτή. Μόλις το πρωί μίλαγα για σένα, σε θυμήθηκα και σε ακούω. Είσαι Ελλάδα;
-Ναι είμαι και θα φύγω την Κυριακή.Θα σε συναντήσουμε αύριο, θέλω να σε δω, θα βρεθούμε με τα αγόρια
-Θα έρθω οπωσδήποτε να σας δώ, έστω και για ένα κρασί, παρότι περιμένω να φιλοξενήσω κάποιους ανθρώπους.
Και την επομένη πήγα.
Τι συγκίνηση, τι έκπληξη ήταν αυτή. Κάθησα ΄δίπλα στον Κούλη, να μου πεί τη ζωή του στην Ολλανδία, στη συνέχεια ο Βασίλης που δεν τον αναγνώρισα αρχικά και με παρακαλούσε να μεταφέρω στη Ζωή το πόσο ερωτευμένος ήταν στο σχολείο μαζί της, (της το είπα μόλις πριν λίγο), ο Γρηγόρης, ο Μιχάλης, ο Νίκος, ο Θανάσης, ο Στέφανος, ο Ξενοφών. Δεν ήμουν με όλους φίλη, με κάποιους ήμουν απλώς συμμαθήτρια αλλά τα συναισθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο.Συγκίνηση, ζεστασιά, απορία, θαυμασμός αλλά και έκπληξη για το τι ξεχάσαμε, πόσο μας κατάπιε ή όχι το σύστημα, τι κερδίσαμε τι χάσαμε.
Μιλήσαμε τόσο για τα παληά,  για τους συμμαθητές που ήδη χάσαμε, για αυτούς που ο ΄καθένας βλέπει.
-Ξέρεις ότι ο Γιώργος έγινε Καθηγητής Πανεπιστημίου; όχι δεν το ήξερα και χάρηκα τόσο.
-Ξέρεις ο Κωστάκης ο ...παντρεύτηκε μια πανέμορφη γυναίκα. Ο Κωστάκης, το καταπιεσμένο και καταταλαιπωρημένο παιδί της τάξης, υπό την προστασία πάντα του Στέλιου και του Γρηγόρη.
-Ξέρετε συνάντησα πριν λίγο καιρό τον Π.διάσημο σήμερα ηθοποιό σε μία ταβέρνα κι ομολογώ ότι τα έχασα όταν όλο χαρά σηκώθηκε κι ήρθε να μου μιλήσει (γιατί εγώ βεβαίως ντράπηκα να πάω να του μιλήσω).
Η ώρα περνούσε και εγώ  ξαναγύρισα δίπλα στον πολυαγαπημένο μου Στέλιο.Ηθελα το κρασί να το συνεχίσω μαζί του, η σιγουριά της αγάπης.

Να είστε όλοι καλά. Σας αφιερώνω την ανάρτηση, κυρίως σε σένα Κούλη μου στη μακρινή Ολλανδία, και σε σένα Στέλιο ευχόμενη να ξαναβρείς αυτό που ποθείς.