Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Στιγμές και σκέψεις

Τον παίρνω τηλέφωνο να του ευχηθώ για τον πατέρα του και αδελφό μου. Βρίσκεται μακριά από το σπίτι, με το σκύλο τους βόλτα. Αφού ανταλλάσουμε τις ευχές με ρωτά πως θα πάει από εκεί που βρίσκεται κάπου αλλού.
-Θα πάω αριστερά ή δεξιά;
-πες μου πως βλέπεις το σταθμό. Το super market το βλέπεις; από εκείνη τη μεριά θα πάς.
Κατανοείς ότι εκεί που θέλεις να πάς είναι ακόμη πιο μακριά από το σπίτι σας;
-Ναι το ξέρω
.Οκ καλή βόλτα.
Αρχίζει μία ελαφριά ανησυχία. Ενα παιδί που έχει μίας μορφής δυσλεξία, χωρίς αυτό σε τίποτα να τον εμποδίζει να είναι μαθητής του 17 (χωρίς  απαλλαγή από τις γραπτές εξετάσεις) έχει μία δυσκολία με τον προσανατολισμό.
Τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο.
-Εφθασες.
-Ναι. Ξέρεις εχθές χάθηκα μέχρι που είδα ....και κατάλαβα.
-Να μη φοβάσαι. Δεν χάνεσαι. Οταν δεν κατανοείς που είσαι ρώτα πως θα΄πάς στο ..τάδε σημείο. Από κει ξέρεις.
Πέρασε  μία ώρα ή σχεδόν μία ώρα και τον ξαναπήρα. Ήταν πολύ κοντά στο σπίτι. Ήμουν ανακουφισμένη.
Σκεφτόμουν: Πως ανοίγουν τα φτερά τους τα παιδιά; πως αυτονομούνται; πως μπορείς να τους υποστηρίξεις; πως τους μαθαίνεις να διαχειρίζονται το φόβο τους; πως μπορείς να τους βοηθήσεις να αντιλαμβάνόνται τον κίνδυνο χωρίς να τους τρομάξεις; Κακό πράγμα ο φόβος. Ανασταλτικό συναίσθημα.Είναι  κάτι που θέλω πολύ να μάθω τα ανήψια μου. Να μην φοβούνται!!!

Θα περάσω μετά τη δουλειά.Είχα να τη δώ από τις εκλογές.  Και πέρασα. Ο καφές τελείωσε, ήρθε το σινεμά, το βράδυ.
-Φεύγω, να μείνετε μόνοι σαν ζευγάρι τώρα που λείπουν και τα παιδιά.
-Είσαι τρελλή. Θα μείνεις.
Εμεινα και το πρωί ένα δίωρο σχεδόν και οι δύο κοπάνα από τη δουλειά. Είχε εφημερία δύο μέρες, είχε ειδοποιήσει πως θα αργούσε. Κοπάνα κι εγώ, Ντρέπομαι αλλά ναι.κοπάνα.
Θέλαμε να απολαύσουμε μαζί με τον καφέ μας και να πούμε τις τελευταίες ΄σκέψεις.
Αντε ένα τσιγάρο ακόμη και φύγαμε. Δύο φίλες πολλά χρόνια. Κοντά 30.
Ανασαίνει η ψυχή μου κάθε φορά που τη βλέπω. Κάθε φορά. Τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Τι τρυφερότητα από τη μια μεριά και τι σαδισμός από την άλλη

Την αντέγραψα από τη sibulla-σύβιλλα. Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση. Τόση τρυφερότητα!!!

Αντέγραψα  στο ήμισυ και την παρακάτω είδηση από τον Παραλληλογράφο που την αναδημοσίευσε από τα Νέα της Ελενας Ακρίτα

Βράδυ, σε ένα σπίτι στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης… «Δι’ ασήμαντον αφορμήν» – (κάτι, λέει, για ένα παιχνιδάκι) ένας πατέρας ξυλοκοπεί άγρια το 7χρονο αγοράκι του και το διώχνει από το σπίτι. Για όσους δεν πιστεύουν αυτό που διαβάζουν, επαναλαμβάνω: Ενας πατέρας πρώτα σαπίζει το παιδάκι του στο ξύλο και μετά το πετάει έξω από το σπίτι μέσα στη μαύρη νύχτα με την συνενοχή – συναίνεση της μάνας.
Το 7χρονο πλανιέται, οι ώρες περνάνε και τότε – μόνο τότε – οι «γονείς» αποφασίζουν να καλέσουν την Αστυνομία. Υστερα από έρευνα, το βρίσκουν να πλανιέται έντρομο πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι. Σε άθλια κατάσταση, διηγείται κλαίγοντας τα γεγονότα. Το εξετάζουν. Το κορμάκι του, γεμάτο από σημάδια, μώλωπες, ξύλο, μπουνιές, γροθιές, διηγείται κι αυτό τη δική του ιστορία…
Ο πατέρας οδηγείται στην Εισαγγελία Θεσσαλονίκης. Στην ανάκριση ομολογεί και παραδέχεται τη φρικαλέα πράξη του. Σχηματίζεται δικογραφία, αποστέλλεται στην Εισαγγελία Εφετών και…
… και, εδώ λογικά, η επόμενη φράση θα έπρεπε να είναι «προφυλακίζεται και αναμένεται η εκδίκαση της υπόθεσης». Λογικά. Με την πιο κοινή, με την πιο στοιχειώδη λογική. Κι όμως… Η επόμενη φράση είναι: «ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ». Αφού ομολογήσει, δηλαδή την κακοποίηση, πάει σπιτάκι του. Γιατί; Γιατί, λόγω της ιδιότητάς του εμπίπτει σε ειδική δωσιδικία
Σε απλά ελληνικά, το κτήνος αυτό είναι δικαστικός. Πρωτοδίκης. Το ίδιο και η μάνα. Η επαγγελματική ιδιότητα και των δύο προβλέπει ασυλία για το έγκλημα που διαπράξανε. Τόσο απλό!
Και το κερασάκι; Η εισαγγελέας Ανηλίκων έκρινε ότι – με την προϋπόθεση ότι το παιδί θα παρακολουθείται από παιδοψυχίατρο – μπορεί να ξαναγυρίσει στο σπίτι. Ναι, στο ίδιο ακριβώς σπίτι όπου το χτύπαγαν αλύπητα, στο ίδιο ακριβώς σπίτι απ’ το οποίο το διώξανε μες στη νύχτα. Τώρα που μιλάμε, λοιπόν, το παιδί είναι σπίτι κι οι γονείς στην έδρα να δικάζουν εσένα κι εμένα. Κι όχι μόνο φύγανε κύριοι, αλλά κανείς ΦΥΣΙΚΑ δεν έμαθε τα ονόματά τους. Κανένα στοιχείο δεν δημοσιοποιήθηκε.....

Ομορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Με αφορμή τις παραστάσεις για το Μ.Βαμβακάρη

Χαράματα η ώρα τρείς σε ερμηνεία Β.Σαββίδη




κι ένα αγαπημένο μου τραγούδι του ερμηνευτή που συμμετέχει στις παραστάσεις του Δ.Ζερβουδάκη
ΥΓ Θέλω να γράψω όμως είναι από τις φορές που δεν μπορώ.
Περιορίζομαι στα δύο τραγούδια με αφορμή τις μεθαυριανές παραστάσεις στο Ηρώδειο

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Με αφορμή την επέτειο θανάτου του Μ.Χατζηδάκη


κι επειδή θεωρούσα τη Φλέρυ Νταντωνάκη τη ΜΟΥΣΑ του μία παρουσίαση από τη συναυλία της το 1985 στη Ρωμαϊκή Αγορά με Μ.Χατζηδάκι. Δ.Γαλάνη.

κι ένα επίκαιρο κείμενο του Μ.Χατζηδάκι από μία  καλλιτέχνιδα της μπλογκόσφαιρας roadartist