Τον παίρνω τηλέφωνο να του ευχηθώ για τον πατέρα του και αδελφό μου. Βρίσκεται μακριά από το σπίτι, με το σκύλο τους βόλτα. Αφού ανταλλάσουμε τις ευχές με ρωτά πως θα πάει από εκεί που βρίσκεται κάπου αλλού.
-Θα πάω αριστερά ή δεξιά;
-πες μου πως βλέπεις το σταθμό. Το super market το βλέπεις; από εκείνη τη μεριά θα πάς.
Κατανοείς ότι εκεί που θέλεις να πάς είναι ακόμη πιο μακριά από το σπίτι σας;
-Ναι το ξέρω
.Οκ καλή βόλτα.
Αρχίζει μία ελαφριά ανησυχία. Ενα παιδί που έχει μίας μορφής δυσλεξία, χωρίς αυτό σε τίποτα να τον εμποδίζει να είναι μαθητής του 17 (χωρίς απαλλαγή από τις γραπτές εξετάσεις) έχει μία δυσκολία με τον προσανατολισμό.
Τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο.
-Εφθασες.
-Ναι. Ξέρεις εχθές χάθηκα μέχρι που είδα ....και κατάλαβα.
-Να μη φοβάσαι. Δεν χάνεσαι. Οταν δεν κατανοείς που είσαι ρώτα πως θα΄πάς στο ..τάδε σημείο. Από κει ξέρεις.
Πέρασε μία ώρα ή σχεδόν μία ώρα και τον ξαναπήρα. Ήταν πολύ κοντά στο σπίτι. Ήμουν ανακουφισμένη.
Σκεφτόμουν: Πως ανοίγουν τα φτερά τους τα παιδιά; πως αυτονομούνται; πως μπορείς να τους υποστηρίξεις; πως τους μαθαίνεις να διαχειρίζονται το φόβο τους; πως μπορείς να τους βοηθήσεις να αντιλαμβάνόνται τον κίνδυνο χωρίς να τους τρομάξεις; Κακό πράγμα ο φόβος. Ανασταλτικό συναίσθημα.Είναι κάτι που θέλω πολύ να μάθω τα ανήψια μου. Να μην φοβούνται!!!
Θα περάσω μετά τη δουλειά.Είχα να τη δώ από τις εκλογές. Και πέρασα. Ο καφές τελείωσε, ήρθε το σινεμά, το βράδυ.
-Φεύγω, να μείνετε μόνοι σαν ζευγάρι τώρα που λείπουν και τα παιδιά.
-Είσαι τρελλή. Θα μείνεις.
Εμεινα και το πρωί ένα δίωρο σχεδόν και οι δύο κοπάνα από τη δουλειά. Είχε εφημερία δύο μέρες, είχε ειδοποιήσει πως θα αργούσε. Κοπάνα κι εγώ, Ντρέπομαι αλλά ναι.κοπάνα.
Θέλαμε να απολαύσουμε μαζί με τον καφέ μας και να πούμε τις τελευταίες ΄σκέψεις.
Αντε ένα τσιγάρο ακόμη και φύγαμε. Δύο φίλες πολλά χρόνια. Κοντά 30.
Ανασαίνει η ψυχή μου κάθε φορά που τη βλέπω. Κάθε φορά. Τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες.
-Θα πάω αριστερά ή δεξιά;
-πες μου πως βλέπεις το σταθμό. Το super market το βλέπεις; από εκείνη τη μεριά θα πάς.
Κατανοείς ότι εκεί που θέλεις να πάς είναι ακόμη πιο μακριά από το σπίτι σας;
-Ναι το ξέρω
.Οκ καλή βόλτα.
Αρχίζει μία ελαφριά ανησυχία. Ενα παιδί που έχει μίας μορφής δυσλεξία, χωρίς αυτό σε τίποτα να τον εμποδίζει να είναι μαθητής του 17 (χωρίς απαλλαγή από τις γραπτές εξετάσεις) έχει μία δυσκολία με τον προσανατολισμό.
Τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο.
-Εφθασες.
-Ναι. Ξέρεις εχθές χάθηκα μέχρι που είδα ....και κατάλαβα.
-Να μη φοβάσαι. Δεν χάνεσαι. Οταν δεν κατανοείς που είσαι ρώτα πως θα΄πάς στο ..τάδε σημείο. Από κει ξέρεις.
Πέρασε μία ώρα ή σχεδόν μία ώρα και τον ξαναπήρα. Ήταν πολύ κοντά στο σπίτι. Ήμουν ανακουφισμένη.
Σκεφτόμουν: Πως ανοίγουν τα φτερά τους τα παιδιά; πως αυτονομούνται; πως μπορείς να τους υποστηρίξεις; πως τους μαθαίνεις να διαχειρίζονται το φόβο τους; πως μπορείς να τους βοηθήσεις να αντιλαμβάνόνται τον κίνδυνο χωρίς να τους τρομάξεις; Κακό πράγμα ο φόβος. Ανασταλτικό συναίσθημα.Είναι κάτι που θέλω πολύ να μάθω τα ανήψια μου. Να μην φοβούνται!!!
Θα περάσω μετά τη δουλειά.Είχα να τη δώ από τις εκλογές. Και πέρασα. Ο καφές τελείωσε, ήρθε το σινεμά, το βράδυ.
-Φεύγω, να μείνετε μόνοι σαν ζευγάρι τώρα που λείπουν και τα παιδιά.
-Είσαι τρελλή. Θα μείνεις.
Εμεινα και το πρωί ένα δίωρο σχεδόν και οι δύο κοπάνα από τη δουλειά. Είχε εφημερία δύο μέρες, είχε ειδοποιήσει πως θα αργούσε. Κοπάνα κι εγώ, Ντρέπομαι αλλά ναι.κοπάνα.
Θέλαμε να απολαύσουμε μαζί με τον καφέ μας και να πούμε τις τελευταίες ΄σκέψεις.
Αντε ένα τσιγάρο ακόμη και φύγαμε. Δύο φίλες πολλά χρόνια. Κοντά 30.
Ανασαίνει η ψυχή μου κάθε φορά που τη βλέπω. Κάθε φορά. Τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες.