Ευχές για παραμυθένιες γιορτές

Επειδή... έχω ανάγκη το παραμύθι, όπως αρκετοί φαντάζομαι,

επειδή... οι ευχές μόνο θετική ενέργεια μπορούν να αποστέλλουν και να φέρνουν,

επειδή... τα Χριστούγεννα φθάνουν,

πολλές ευχές σε όλους μας, για υγεία, ηρεμία, χαρά, αισιοδοξία και ...εάν έρχονται δυσάρεστα να είναι μικρά σαν μπουκιές να καταπίνονται εύκολα.

...και επί γης ειρήνη...

μία ιστορία που μου διηγήθηκαν για τις ....λάθος επιλογές

Τι γίνεται όταν το λιοντάρι χάνει την προβιά του; όταν μετατρέπεται σε ένα φοβισμένο γατί; ένα γατί που φοβάται να πατήσει τα πόδια του, που πιά έγιναν ποδαράκια;
Τι να του πείς; έκανες λάθος επιλογή; το ήξερε, όταν μπορούσε να καταλάβει, γιατί τώρα δεν μπορεί, τώρα η μνήμη τον άφησε και ο νούς ταξιδεύει ποιός ξέρει πού...Ομως τι παράξενη η ζωή. Μάλλον εάν ξαναξεκίναγε την ίδια επιλογή θα έκανε.
Μία επιλογή που δεν γνωρίζει από αγάπη. "Πως μπορείς βρέ Δ. να εμπιστεύεσαι γυναίκα που άφησε το παιδί της;" Ομως εκείνος την εμπιστεύτηκε. Την ερωτεύτηκε; μάλλον ναι; την αγάπησε; ποιός ξέρει;
Τον αγάπησε; ποιός ξέρει; τον ερωτεύτηκε; μάλλον ναι. Ομως και για τους δυό, ο εαυτός τους ήταν πάνω από όλα για χρόνια. Δύο αγρίμια που ήξεραν το θέλω τους πολύ καλά, το διεκδικούσαν, σε μία διαρκή πάλη για χρόνια. Φαίνεται πως ήταν τόσο τυφλωμένοι από το θέλω τους που αδιαφορούσαν τόσο για το πλήθος όσο και για το μέγεθος των πληγών που προκαλούσαν.
Το λιοντάρι και η λιονταρίνα. Αγέρωχοι στην όψη, στην κορμοστασιά, τόσο φοβισμένοι όμως στην ψυχή, τόσο "ανίκανοι" μάλλον να αγαπήσουν. Κακός οδηγός τόση ανασφάλεια. Τα χρόνια πέρναγαν, εκείνος άρχισε να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν έπραξε σωστά, ότι πλήγωνε, δεν μπορούσε και να μην πληγώνει. Δεν το ήθελε, αλλά ...τον ξεπερνούσε μάλλον.
Η επιλογή του τον ταλαιπωρούσε, όμως ήταν σταθερή επιλογή. Την ήθελε πάντα, ακόμα και με αυτήν τη συνεχή πάλη. Ακόμη κι όταν ...σαν σκυλί τον έδιωξε.
Τον έδιωξε η λιονταρίνα και του ξανάνοιξε η ελαφίνα την πόρτα, τον δέχθηκε μετά από 28 χρόνια, ωσάν να μην είχε περάσει μία μέρα, κι εκείνος ...της φέρθηκε ...ως νυφίτσα. Την δάγκωσε όταν κατάλαβε ότι μπορούσε να γυρίσει ξανά πίσω στην ...σκληρόκαρδη; λιονταρίνα του.,
Στο μεγαλείο που του προσφέρθηκε ανταποκρίθηκε με μικροψυχιά, κι όχι γιατί έφυγε, γιατί γύρισε στη λιονταρίνα του, όσο γιατί δεν ήθελε να σηκώσει την ευθύνη της επιλογής του. Τι αδυναμία!
Και τώρα ανήμπορος από την αρρώστια, αναρωτιέται ποιά είναι αυτή η λιονταρίνα;
ποιό είναι αυτό το σπίτι; το σπίτι που ζεί; δεν το αναγνωρίζει, δεν υπάρχει δα και καμμιά φωτογραφία δική του, των παιδιών του, δική τους.
Που να βρεί η μνήμη να πατήσει;
Κι η λιονταρίνα παραπονιέται πως ...ταλαιπωρείται. Σκληρή όπως πάντα, παρότι έχει τη δυνατότητα να δώσει τη λύση που θα εξυπηρετούσε και τους δύο, δεν την επιλέγει. Τη λύση που θα της επέτρεπε να έχει τα θέλω της και εκείνος την ηρεμία του δεν την επιλέγει ακόμα.
Νιώθει πως μειώνεται ο τραπεζικός της λογαριασμός.
Θα΄ρθουν γεράματα σκέφτεται και επιχειρηματολογεί σε όσους προσπαθούν να την πείσουν. Ηρθαν, δεν θα έρθουν, ήρθαν.
Την ύστατη στιγμή θα υπερισχύσει η αγάπη;

΄Ποιός πληρώνει σε αυτήν τη χώρα; (σκέψεις περί φορολογίας κα)

Ακουγα εχθές στην ΕΤ3, μία συζήτηση μεταξύ εκπροσώπων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Κι ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ μιλούσε υπέρ ενός φορολογικού συστήματος που δεν θα χαρίζει φόρους στις πολυεθνικές και στις Ανώνυμες Εταιρείες.
Ποιά κυβέρνηση σήμερα δύναται να επιβάλλει φόρους (φόρους επί των εισοδημάτων) χωρίς να λάβει υπόψιν της τους φορολογικούς παραδείσους άλλων χωρών του πλανήτη; πόσες είναι οι πολυεθνικές που όχι μόνο τον εθνικό χώρο εγκατέλειψαν αλλά τον ευρωπαϊκό και εν γένει το δυτικό;
Τι πράτει μία κυβέρνηση; εμένα σαφές μου είναι ότι ανάμεσα στο κόστος να χαθούν θέσεις εργασίας και να εισπράξει φόρους, προτιμά το πρώτο,ιδίως όταν μπορεί και πρέπει να ελέγξει πόσες θέσεις εργασίας διατηρούνται ή δημιουργούνται από την επανεπένδυση των κερδών.
Διεύρυνση της φορολογικής βάσης; Την θέλουμε ή όχι; δεν πρέπει να πληρώσουν αναλογικά ολοι άμεσους φόρους; γιατί το ΑΕΠ της Πελοποννήσου την κατατάσσει τη 2η φτωχότερη περιφέρεια της ΕΕ, μία θέση κάτω από την Ηπειρο;
Εμείς που ζούμε σε αυτήν τη χώρα, παραδεχόμαστε ότι υπάρχουν εισοδήματα που δεν δηλώνονται; και βεβαίως υπάρχουν κακές χρονιές, ζημιές των αγροτών. Ομως δεν είναι κάθε χρόνο ζημιογόνα η αγροτική παραγωγή, ούτε κάθε χρόνο ζημιογόνα η εμπορική μικροεπιχείρηση. Οιευθύνες οι δικές μας; η συμμετοχή μας στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν; παραδεχόμαστε ότι εισοδήματα αποκρύπτονται ακόμη και υπηρεσιών γιατί ο κατέχων αγροτική γη δηλώνει αγρότης; έλεος.
Κεφαλικός φόρος, τι μέγιστη διαστρέβλωση, ονομάζεται η κρατική προσπάθεια, της φορολόγησης των εισοδημάτων των ελεύθερων επαγγελματιών. Κάθε μήνα έρχομαι σε συνεννόηση με το γιατρό της μητέρας ότι δεν δύναμαι να δεχθώ να μην μου κόβει απόδειξη,έστω τη μισή, πληρώνω για 10 λεπτά δουλειά (κλειδώθηκα απέξω) 100 ευρώ, γιατί η κομμώτρια να με ρωτά εάν με πειράζει να μου δώσει απόδειξη 5 5 ευρώ για 20. Ποιός θα πληρώσει σε αυτό το κράτος; κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια.
Εχουμε ευθύνη αναλογικά βεβαίως διαφορετική ο καθένας, αναλόγως των εισοδημάτων του, έναντι αυτού του κράτους.
Ελεγχος στην ιδιωτική υγεία, στον παχτωλό χρημάτων που διακινούνται καθημερινά. Το Πάσχα ένας πολύ δικός μου άνθρωπος έκανε εγχείρηση ανευρύσματος. Τα έχασα όταν συνειδητοποίησα ότι η αμοιβή του γιατρού από 7.800 ευρώ κατέβηκε στα 6.700 γιατί οι αποδείξεις που εδόθησαν ήταν 700, 100, και 400 ευρώ. Κι όλες από ατομικές επιχειρήσεις εντός του μεγάλου ιδιωτικού ιατρικού οργανισμού. Γιατί, όλοι οι γιατροί εντός των μεγάλων ιδιωτικών νοσοκομείων έχουν δική τους ατομική επιχείρηση; για να γλυτώνει φόρους ο Οργανισμός και οι ίδιοι ατομικά;
Εβλεπα εχθές την κατάθεση υπομνήματος από τη μεριά της Εκκλησίας (απόφαση της Ιεράς Συνόδου) και μου ερχόταν να ουρλιάξω, ο τριπλασιασμός του ΕΤΑΚ που υποχρεώνει την Εκκλησία σε καταβολή 2 εκ ευρώ έναντι 700χιλ ευρώ, τους ώθησε σε κατάθεση υπομνήματος και αιτήματος ίσης μεταχείρισης με τα λοιπά Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου;
Κι όταν το λέει αυτό η Εκκλησία και το ΚΚΕ για τις ΑΕ το ΚΚΕ εννοεί του Δημοσίου; εννοεί τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ; τις δημοτικές λοιπές επιχειρήσεις ύδρευσης ή/και αποχέτευσης;
Τι τρομερό πρόβλημα για μένα αφενός η διαστρέβλωση και ο συνθηματικός λόγος που είναι κενός και άδικος αν λίγο τον ξύσεις και η υποστήριξη δικαιωμάτων από μία συντεχνία ή τάξη αδιακρίτως ενάντια στους άλλους. Το Επιμελητήριο Μεσσήνης ενάντια στους απεργούς. Το ΚΚΕ με ποιόν συντάσσεται; με το Επιμελητήριο που φαντάζομαι ότι όπως και το ΕΒΕΑ (για να μην πώ χειρότερα από το ΕΒΕΑ) έχει κυρίως μικροεπιχειρήσεις, τους αυτοπασχολούμενους; ή με τους απεργούς; ή και με τις δύο παραγωγικές τάξεις; στο διά ταύτα; γιατί πάντα αυτό το διά ταύτα μας διαφοροποιεί όχι τα συνθήματα.
Ακούσαμε όλοι τους παχυλούς μισθούς,ποιός από εμάς θα πήγαινε στα κοντέινερ; όπως παλιά με τους εργάτες ορυχείων, παχυλοί μισθοί, ε δεν έχω πρόβλημα, όταν ο άλλος πουλάει μόνο τα χέρια του και χρόνια της ζωής του πρέπει να τα πληρωθεί να τα αποσβέσει και βεβαίως να φορολογηθεί αναλογικά με αυτά που εισπράτει.
Σε αυτήν τη χώρα θα τρελλαθούμε τελείως. Είτε λόγω αριστερής συνθηματικής αντιπολίτευσης, είτε λόγω συντηρητικής φιλάνθρωπης (στα λόγια)αντιπολίτευσης, είτε λόγω συντηρητικής νεοφιλελεύθερης αντιπολίτευσης.
Λίγη αλήθεια βρε αδελφέ. Λίγη αλήθεια.
Μίλησαν πολλοί για τους έμμεσους φόρους. Είναι το ίδιο ο έμμεσος φόρος στα τσιγάρα και τα ποτά και το ίδιο ο έμμεσος φόρος στα είδη διατροφής, ένδυσης (πρετ α πορτέ) και όχι πολυτελείας, στο βιβλίο; γιά μένα όχι. Εγώ επιθυμώ το γιαούρτι φθηνό και το τσιγάρο φθηνό αλλά αν πρέπει να επιλέξω σαφώς επιλέγω όχι έμμεσο φόρο στο γιαούρτι.
Ό μικροεργολάβος, το μυστρί το πηλοφόρι, που λέει και το ΚΚΕ να πληρώσει αναλογικά, ο μικροαγρότης ομοίως, τα μεσαία όμως εισοδήματα ομοίως.θα μιλήσουμε σε αυτήν τη χώρα είτε πιστεύουμε σε κεϋνσιανές θεωρίες είτε σε φιλελεύθερες είτε σε σοσιαλιστικές για την αύξηση της άμεσης φορολογίας ποτέ; για τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης; για επιδοματική πολιτική με κριτήρια;

ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ

Προς το παρόν δοκιμή

Φθινόπωρο

Μύρισε Φθινόπωρο, επιτέλους. Σήμερα το βραδάκι, γυρνώντας σπίτι, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα τόσο πολύ και τόσο δυνατά ότι είμαστε στα μέσα Οκτωβρίου. Κι ένιωσα τόσο το Φθινόπωρο. Αυτό το κρύο το βραδυνό που δεν μας επέτρεψε να καθίσουμε όση ώρα θέλαμε για καφέ έξω, ήταν τόσο...γλυκό. Μετά από πολλά χρόνια στην Αθήνα ένιωσα ότι ξαναέχουμε Φθινόπωρο. Και στα μέσα Σεπτεμβρίου το είχα νιώσει αλλά ...το ξαναέχασα. Σήμερα ήταν αλλιώς. Ερχεται κι ο χειμώνας, η αγαπημένη μου εποχή όταν ήμουν παιδί.

Σημείωση: Ο πίνακας είναι από dg gallery.com.

Μου άρεσαν τόσο τα χρώματα κι αυτό το φώς..στο βάθος

Πως βίωσε μία γυναίκα την έννοια του πολίτη

Ψηφίζεις αύριο, είσαι απ'αυτούς που επιλέγουν να ψηφίσουν. Προσδοκάς τι;

Αριστερή η οικογένεια, πρωτοπαλίκαρο του Πλαστήρα ο παππούς, στο ΕΑΜ τα παιδιά του, ο πατέρας σου σας έλεγε συχνά:

- Σας παρακαλώ έχασα αδέλφια, μην μπλέξετε με την πολιτική, δεν μπορώ να κλάψω και για τα παιδιά μου. Ενας σκληρός άνθρωπος, πολύ σκληρός στον ατομικό του χώρο, απίστευτα δίκαιος, ανοιχτόμυαλος στον κοινωνικό του.

-Είναι σημαντικό για να γνωρίζετε γιατί πιστεύετε σε κάτι να γνωρίζετε τι πρεσβεύει ο αντίπαλος. Μόνο τότε καταλαβαίνετε γιατί είστε αντίπαλοι.

Στο σπίτι έμπαινε η δεξιά και η αριστερή εφημερίδα. Κι εσύ θεωρούσες φυσικό, ότι έτσι πρέπει να κάνεις, να προσπαθείς να καταλάβεις τι πρεσβεύουν οι μέν και οι δε ...σε εποχές που έμοιαζε ξεκάθαρο. Μεγάλωσες με τους στίχους του Βάρναλη, και ...αναρωτιέσαι;

τι θα κάνω τι μπορώ να κάνω για το συλλογικό καλό; η ανάγκη πήγαζε από μέσα σου; από τους γονείς; από την ιστορία της οικογένειας; από την αδικία;

Στο δημοτικό σχολείο διάβαζες το κοριτσάκι που ήταν η πιο κακή μαθήτρια, πολύ αδικημένη τη θεωρούσες από τη ζωή.

Στο Λύκειο ήρθε η ΚΝΕ. Δύο της σχολικής παρέας είσασταν στην ΚΝΕ, δύο στο Ρήγα, κι οι υπόλοιποι ΄τρείς ...απλώς σας αγαπούσαν και βαριόντουσαν ή γελούσαν με τις διαφωνίες σας.

Τι όμορφες διαφωνίες αλλά και τι γόνιμες. Μαθητές δευτέρας Λυκείου και βγάζατε ανακοίνωση για τους Σαντινίστας. Δεν θα ξεχάσεις τον δεξιό, δεξιότατο φιλόλογο. Του ζητάς να κάνεις ανακοίνωση στην τάξη, ως μέλος του Προεδρείου κι αντί του Προέδρου. Σου το επιτρέπει, ήσουν κι από τις αγαπημένες του μαθήτριες ως πολύ καλή,

-βεβαίως σήκω Β.(σε αποκαλεί με το μικρό σου όνομα). Τελειώνεις και σε ξανασηκώνει προσφωνώντας σε το επίθετο σου. - Σήκω Λ. ως παράδειγμα προς αποφυγή στην τάξη για την πολιτική σου στάση. Στους ελέγχους όμως σου είχε 20, ένα 20 που μάλλον δεν άξιζες. Πως τον νοστάλγησες, πόσες φορές σου έλειψε το ήθος του, σε μία τέτοια θέση εξουσίας (καθηγητής έναντι μαθητή) να διαφωνεί μαζί σου, να σε προσβάλει, αλλά να σε παραδέχεται, να σε αποδέχεται, να μην σου κόβει τα φτερά ίσα ίσα.

Δευτέρα Λυκείου, η πορεία του Πολυτεχνείου που σκοτώνεται ο Κουμής κι η Κανελοπούλου. Είσαι με τους άλλους μαθητές στο τέλος της πορείας προστατευμένη όπως όλοι οι μαθητές από τη διπλή αλυσίδα των οικοδόμων του ΚΚΕ. Τι μέρα εκείνη. Δεν θα την ξεχάσεις ποτέ.

Τα χρόνια πέρασαν και στο Πανεπιστήμιο θέλεις να εγκαταλείψεις την ΚΝΕ. Η κριτική για τα τεκταινόμενα στη Σοβιετική Ενωση δεν χωρά στην ΚΝΕ, η δυνατότητα να διατηρείς τη διαφωνία σου, δεν είναι δυνατή. Παρά το γεγονός ότι εξακολουθείς να σέβεσαι την ιστορία των ανθρώπων, να τους το λές..., να μην τους απορρίπτεις, σε πείραζε και σε πλήγωνε πάντα η συνολική απόρριψη του άλλου, ιδιαίτερα αν δεν ήταν ακραίος, φασίστας ή εγκάθετος.

Ερχεται ο Ρήγας...στον τότε Ρήγα.. χωράνε πολλοί, χωράνε κι οι διαφωνίες. Ομως η ατομική στάση όλων δεν συνάδει με τα πιστεύω, ...χωράνε ΄πολλοί. Κι αποφασίζεις πως είναι καλύτερο να μείνεις ελαφρώς "μακριά", ναι μεν αξιολογώντας το ως τον πιο κοντινό σου χώρο αλλά...

Τα χρόνια περνούν, το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη ανέβει στην εξουσία. Δεν ψήφισες ποτέ τον Α.Παπανδρέου, παρότι βλέπεις "ψήγματα" κάποιας αλλαγής, οι "στερημένοι" αυτής της χώρας αρχίζουν να έχουν υπόσταση.

Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση ξεκινά, η έννοια της περιφέρειας αναδεικνύεται, κοινωνικές παροχές (ενδεχομένως ανεπαίσθητες μικρές), οι συνεταιρισμοί δημιουργούνται στον πρωτογενή τομέα, το ΕΣΥ...

Τρίτος δρόμος από τη μιά μεριά, η Ευρώπη από την άλλη. Κι εσύ λες, προτιμώ στην ψυχή μου να μη χαθούν γενιές, ας είναι και μικρές οι αλλαγές. Κι εσύ ας πιστεύεις. Οι αλλαγές μικρές ή μεγάλες και τα προβλήματα όμως και μεγάλα και μικρά.

Η αήθεια κι η λαμογιά έρχονται στο προσκήνιο, ο τεχνοκρατισμός ομοίως, εδώ είναι που λές; μα που πήγαν οι ιδεολογίες;

Πραγματοποιούνται πορείες, διαμαρτυρίες κι εσύ αναρωτιέσαι "με ποιούς θα κατέβεις"; που χωράς; σε φοβίζει...ενίοτε σε τρομάζει η ταμπέλα. Σε φοβίζει και σε τρομάζει γιατί παρά το γεγονός του τι πιστεύεις, τι πρεσβεύεις, υπάρχει ένα στοιχείο που σε πληγώνει.

Μπορείς να διαφωνείς για την ιδεολογία, για τη στάση του άλλου, σε πληγώνει όμως βαθιά στο μικρόκοσμο η έλλειψη σεβασμού του άλλου, όχι η αντίληψη του "ότι αυτό που πρεσβεύω είναι το σωστό, αλλά η διάθεση να αποκρύπτεται ακόμη κι η ανεπαίσθητη αλλά πάντως θετική πράξη του "άλλου".

Σε πληγώνει αυτό το "εμείς", να περιχαρακώνεται, υπάρχει το "όλοι", ποιούς χωρά αυτό το όλοι; μάλλον μόνο το εμείς, ως ομάδα, ως κόμμα, ως κοινωνία, ως έθνος, τα όρια πάντα και παντού ορατά.

Οι παγκόσμιες αλλαγές σάρωσαν, σε ...πλήγωσαν εσένα όπως και πολλούς άλλους, σε έκαναν να αναρωτιέσαι, ήταν καλύτερα άραγε που η χώρα "έμεινε δυτική"; γιατί πάλεψαν τόσοι άνθρωποι; τους βλέπεις στην τηλεόραση θαλερούς ακόμη, να λένε πως και πάλι για τα ίδια ιδανικά θα ξανάβγαιναν και κάνεις το ελάχιστο. Συγκινείσαι, θαυμάζεις και απορείς με το κουράγιο, την πίστη τους.

Νιώθεις πως η κοινωνία συντηρητικοποιείται, όπως πολλοί το νιώθουν και σε "τρελλαίνει" το γεγονός ότι "συντηρητικοποιούνται από τη μιά μεριά οι σπουδαγμένοι, εξελίσσονται σε "άκριτους τεχνοκράτες", η παπαγαλία που νόμιζες ότι αφορούσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και μάλιστα μόνο στον ελλαδικό χώρο, ξεπερνά τα εθνικά σύνορα, πολλοί είναι αυτοί που σπούδασαν σε καλά ή λιγότερα καλά πανεπιστήμια και γυρίζουν παπαγαλώντας θεωρίες που συχνά αποδεικνύονται ολέθριες. Συντηρητικοποιούνται (ίσως ήταν πάντα και απλώς δεν το καταλάβαινες) και οι "στερημένοι" και όποια πολιτική θεωρία ή ανάλυση να διαβάσεις για τα αίτια εξακολουθεί να σε πληγώνει.

Τα χρόνια περνούν και συ νομίζεις πως εξακολουθείς να διατηρείς το ήθος σου, τα ιδανικά σου, τη δυνατότητα να εφράζεις τη συμφωνία σου και τη διαφωνία σου, να κρίνεις συμπεριφορές ή στάσεις αλλά να μην καταδικάζεις ανθρώπους στο μικρόκοσμό σου, να διατηρείς την ιδεολογία σου ή τουλάχιστον έτσι να θεωρείς.

Τι μένει αναρωτιέσαι; η συμμετοχή στο κίνημα ή τα κινήματα; σου είναι αρκετό αυτό; σημαντικό, σημαντικότατο, όμως αναρωτιέσαι για το αποτέλεσμα και πολλές φορές ενώ "μεθάς" από την άλλη απογοητεύεσαι,απαισιοδοξείς.

Δεν είσαι 20 χρονών που πίστευες ότι αυτός ο κόσμος αλλάζει, ότι μπορεί να αλλάξει.

Βλέπεις ότι η διάκριση των εξουσιών δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε, όπως το Σύνταγμα επιτάσσει. Οι θεσμοί ευρωπαϊκοί ή παγκόσμιοι;

Πίστεψες στην Ευρώπη, έχει πλέον ένα Μπαρόζο, είναι νεοφιλελεύθερη. Θες όμως να βλέπεις και το θετικό. Το Εκοφίν συζητά το σύμφωνο σταθερότητας, θ'ακούσουν τον Κρούγκμαν επιτέλους; θα προλάβουν την κατρακύλα; το G20 μπορεί να σημάνει κάτι θετικό;

Πως θα αλλάξει αυτός ο κόσμος; Προσδοκάς κάτι από την επαύριο; Είσαι στο σημείο που σε τρομάζει πλέον η επικράτηση της αήθειας, η μέθη της εξουσίας, απ'όπου κι αν προέρχεται/

Παρά ταύτα σαφώς προτιμάς στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και γι αυτές τις ανεπαίσθητες μικρές αλλαγές για τους "απόκληρους αυτής της ζωής", παρά τα προβλήματα, παρά τις διαφωνίες επιθυμείς ο Συνασπισμός να μπεί στη Βουλή.

Aτιτλο

Επειδή, παρά τις δυσκολίες, τα λάθη, τα πισωγυρίσματα, τις επικρατούσες αντιλήψεις και στερεότυπα ακόμη και στο μυαλό των ειδημόνων, την "αδίστακτη" επιθυμία του ιδιωτικού τομέα να μπεί και σε αυτόν το χώρο (πολλά τα λεφτά), θεωρώ πως κάποια βήματα γίνονται στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση, μία μεταρρύθμιση που έχει ξεκινήσει μία εικοσαετία τουλάχιστον,

επειδή,ο συνδυασμός κρατικής παρέμβασης από τη μια μεριά και συμπεριφοράς και στάσης απασχολουμένων (πρέπουσας, με φιλότιμο; με σεβασμό;) από την άλλη, οδηγεί σε επιτυχείς δομές, διευκολύνοντας τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων (κοινωνικά αποκλειόμενων από μία σειρά κοινωνικών αγαθών, όπως η απασχόληση, η υγεία, η διασκέδαση, η μάθηση)

επειδή, κάποιοι άνθρωποι και δή Αδέλφια, είχαν το θάρρος να δημοσιοποιήσουν μία πραγματικότητα και να ευαισθητοποιήσουν,όπως ο σύλλογος Αthens Siblings (που εμένα με κατέπληξε όταν διάβασα στην εφημερίδα πέρσι πηγαίνοντας προς Παρίσι την ύπαρξή τους, το πρώτο μου μέλημα ήταν να τους βρώ γυρίζοντας)για να μην παρεξηγηθώ δεν έχω αδέλφια με ψυχική ασθένεια)

επειδή όπως λέει και το τραγούδι "συνάδελφοι είμαστε όλοι στην τρέλα", μόνο για που κάποιους η "τρέλα" είναι δύσκολη κατάσταση και παλεύουν για να την κάνουν βιώσιμη (μπορεί να γίνει)

επειδή μέσα σε όλη αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα κάποιοι άνθρωποι ονειρεύονται και παλεύουν για όλους αυτούς που στερήθηκαν ή στερούνται τα αυτονόητα χωρίς να το επιλέγουν,

σε όλους αυτούς αφιερωμένη αυτή η ανάρτηση.

Σημείωση 1. Για όποιον ενδιαφέρεται να δεί την κίνηση των αδελφών δεξιά στα ενδιαφέροντα ιστολόγια είναι το site τους

Σημείωση 2. Στη Χ.Τρικούπη, στη δεξιά μεριά μπαίνοντας από την Πανεπιστημίου προς Ακαδημίας λειτουργεί ένα μαγαζί με είδη διατροφής παραδοσιακά που αποτελεί Κοινωνικό Συνεταιρισμό ανθρώπων με ψυχικά προβλήματα. Ντρέπομαι που τόσα χρόνια περνώ και το ανακάλυψα πολύ πρόσφατα. Μπορεί κανείς να πάρει μικροδώρα ή κάτι για το σπίτι του σε πολύ συμπαθητικές τιμές

Μαγεία : Σ.Ξαρχάκος - Α.Μπάλτσα

Τραγούδια χιλιοειπωμένα, πολυτραγουδισμένα, εν τούτοις μοναδικά "προσαρμοσμένα" από το Σ.Ξαρχάκο (συγγνώμη από τους ειδήμονες) και ερμηνευμένα από την Α.Μπάλτσα .


Τι να πρωτοπώ δεν ξέρω. Μετά από πολλά χρόνια έκλαψα από συγκίνηση :

από τη μοναδική ερμηνεία για μένα της Α.Μπάλτσα, αγκάλιασε η θεατρικότητα της όπερας τα τραγούδια


από τον παλμό του μαέστρου, με συνεπήρε (είχα την τύχη να βλέπω μέχρι και τις συσπάσεις του προσώπου του),


από την "προσήλωση" των μουσικών στο μαέστρο,
από το τελικό αποτέλεσμα.


Μοναδική βραδιά, μία βραδυά που ανέδειξε με τον πιο δυνατό τρόπο αυτό που και το πρόγραμμα γράφει, δεν υπάρχουν λαϊκοί, δημοτικοί, ή κλασσικοί τραγουδιστές. Υπάρχουν μεγάλοι και μικροί καλλιτέχνες.

Καλό μας φθινόπωρο.

Ενα email που δέχθηκα

Το σημείο που πάντοτε μ'αρέσει να επαναλαμβάνω:μην τσιμπάτε, μην πιάνεστε κορόϊδα μέσα στο κάλπικο ντισκώρς της ανθρωπιστικής επείγουσας ανάγκης. Να θυμάσθε ότι, όταν κάποιος σας λέει:"Κάνετε την θεωρία σας. Ονειρεύεστε. Αλλά οι άνθρωποι πεθαίνουν της πείνας εκεί έξω κλπ. Ας κάνουμε κάτι," τότε αυτά τα λόγια είναι η απειλή. Αυτή ακριβώς είναι η απειλή.

Η σημερινή ηγεμονική ιδεολογία είναι αυτού του είδους η ιδεολογία της επείγουσας ανάγκης. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η απόσυρση, μην φοβάστε να αποσύρεστε και να σκέφτεστε.

Γνωρίζετε την ενδέκατη θέση του Μάρξ: οι φιλόσοφοι έχουν μόνο ερμηνεύσει τον κόσμο, τώρα όμως ήρθε η ώρα να τον αλλάξουμε. Ισως σαν καλοί Μαρξιστές πρέπει να την αντιστρέψουμε. Ισως να προσπαθούσαμε ν'αλλάξουμε τον κόσμο τόσο πολύ. Ηρθε πιά η ώρα να τον ξανασχεδιάσουμε και να τον ερμηνεύσουμε πάλι, γιατί, άραγε, γνωρίζουμε πραγματικά τι συμβαίνει σήμερα;

Τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα; Υπάρχουν οι παλιομοδίτικες θεωρίες, είτε Μαρξιστικές ή φιλελεύθερες, που ισχυρίζονται ότι ο ίδιος ο καπιταλισμός εξακολουθεί να συνεχίζεται. Μετά υπάρχει ένα ολόκληρο σύνολο όρων της μόδας, όπως η μετα-βιομηχανική κοινωνία, το μετα-οτιδήποτε, η κοινωνία της πληροφορίας που νομίζω δεν κάνουν τη δουλειά. Ακόμη δεν έχουμε αυτό, που ο φίλος μου Fred Jameson αρέσκεται να ονομάζει "γνωσιακή απεικόνιση", ξέρετε, αυτό που χρειαζόμαστε για να έχουμε μία ιδέα για το τι συμβαίνει. Χρειαζόμαστε την θεωρία περισσότερο από ποτέ. Μην είσθε, μην αισθάνεσθε ένοχοι για την απόσυρσή σας, από την άμεση εμπλοκή και για την προσπάθειά σας να καταλάβετε τι συμβαίνει.

Slavoj Zizek

Το απόσπασμα αυτό έλαβα εχθές μαζί με κάποιους άλλους, από έναν άνθρωπο που βαθιά εκτιμώ, χαίρομαι να τον ακούω και να συμφωνώ τις περισσότερες φορές μαζί του, στις συναντήσεις της Αυτόνομης Παρέμβασης. Είναι ίσως από τους πλέον καταρτισμένους θεωρητικά ανθρώπους που γνωρίζω, άνθρωπος με ήθος και τόσο γήϊνος.

Τον ευχαριστώ που μου επέτρεψε να το αντιγράψω και να το αναρτήσω.

Σημείωση 1: Λυπάμαι που δεν ξέρω (ακόμη) να κάνω συνδέσεις, αλλά για όποιον θέλει στη wikipedia, μπορεί να δεί για τον Slavoj Zizek.

Σημείωση 2. Ο άνθρωπος αυτός μαζί με τον καλό του φίλο (σα να λέμε κάτι για Δάμωνα και Φειδία) είναι οι raveionists στη μπλογκόσφαιρα.

Νέο λεξιλόγιο, ...χωρίς ιδεολογία

Πολυχρησιμοποιημένες λέξεις οι : τεχνοκράτης, διαχείριση, καινοτομία,ανάπτυξη. Αποιδεολογικοποιήθηκαν οι λέξεις.

Τι θα πεί Τεχνοκράτης; θα πεί διαχειρίζομαι δημόσιο χρήμα (ευρωπαϊκό ή εθνικό) χωρίς ιδεολογία; είναι δυνατόν; Το που θα κατανείμεις τους πόρους , τι προτεραιότητες θα δώσεις, εάν θα διαθέσεις σε υγεία πρόνοια, σε παιδεία, σε έρευνα, σε ιδιωτικές επενδύσεις (χωρίς μάλιστα να προσμετράς τις δημιουργούμενες θέσεις εργασίας), εάν θα δώσεις σε υποδομές (οδικούς άξονες, έργα ύδρευσης, αποχέτευσης κα) για τη βελτίωση του επιπέδου και της ποιότητας ζωής του συνόλου των πολιτών απαιτεί να έχεις ιδεολογία.
Οραμα χωρίς ιδεολογία γίνεται; μάλλον όχι.

Το πως θα διαχειριστείς τους πόρους απαιτεί να διαθέτεις ιδεολογία και ήθος ταυτόχρονα.
Σε ποιανού το αυτί η λέξη τεχνοκράτης ηχεί και συνάδει με ήθος και ιδεολογία;
Ακούς από πολιτικούς μέχρι υπαλλήλους της ΕΕ και με μεγάλη περηφάνεια λένε :

Εγώ είμαι τεχνοκράτης! Τι λές βρέ ανόητο πλάσμα; εισηγείσαι ή αποφασίζεις για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και είσαι περήφανος που δεν έχεις ιδεολογία κι όραμα;

Καινοτομία, άλλη μία λέξη που μ'ενοχλεί κάθε φορά που τη βλέπω σε κοινοτικά κείμενα.

Κι άντε κι έχει νόημα για την έρευνα (έρευνα σε κάθε τομέα ιατρικό, φυσικό, τεχνολογικό κα). Καινοτομία και υψηλή τεχνολογία πάνε παρέα με τις επιχειρήσεις εντάσεως κεφαλαίου κι όχι εργασίας. Κι ας πούμε ότι εγκαταλείπουμε τις επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας (΄τις έχουμε εγκαταλείψει δηλαδή) γιατί έτσι προστάζει η ανάπτυξη. Τι θα την κάνουμε την ανεργία που δημιουργείται;
Δεν αντέχουν (μας λένε και μας πείθουν) οι κρατικοί προϋπολογισμοί ανεκτά επίπεδα επιδομάτων, όχι παθητική πολιτική άρα επιδοματική αλλά ενεργητικά μέτρα προώθησης της απασχόλησης. Δουλευόμαστε μεταξύ μας σε μία νεοφιλελεύθερη οικονομία. Και βέβαια αυτός που λιγότερο καταλαβαίνει είναι αυτός που περισσότερο την πληρώνει. Ο ανειδίκευτος. Ομως λαμβάνουμε και γι αυτόν μέριμνα. Είναι με τους νέους όρους "απασχολήσιμος", ικανός προς εργασία όχι απασχολούμενος.
Η καινοτομία μας λείπει για την οικονομική ανάπτυξη; Καινοτομικά τα τραπεζικά προϊόντα που παρήγαγαν οι "αστέρες του Χάρβαρντ" Και να που έφθασαν την παγκόσμια οικονομία.

Ανάπτυξη : Για ποιόν; Για μέρος των ζώντων οργανισμών; γιατί για το σύνολο δεν είναι. Τέτοιου είδους ανάπτυξη εγώ δεν την οραματίστηκα και δεν τη θέλω. Στον 21ο αιώνα και δεν έχουν όλες οι περιοχές της χώρας πόσιμο νερό. Απίστευτο μου φαίνεται. Σε μία χώρα ευρωπαϊκή (που να πάμε δηλαδή στις χώρες του τρίτου κόσμου;) Το Λουτράκι πουλάει το νερό του, και η Κόρινθος δεν έχει πόσιμο νερό. Ας βγούμε να πούμε στον κόσμο, η ανάπτυξη αφορά % των περιοχών της χώρας, της Ευρώπης, του κόσμου όλου. Δεν χωράμε όλοι.

Προτεραιότητες! Προτεραιότητες! Τις θέτουν οι Τεχνοκράτες (εγχώριοι, ευρωπαϊκοί και διεθνείς).

Σημείωση 1: Η εικόνα (που πολύ μου άρεσε) βρίσκεται στην δ/νση: www:revleft.com/.../index.html?P=1507622

Γιατί μ'αρέσει η μπλογκόσφαιρα

Είχα μπεί κάποιες φορές πριν καιρό στα blogs για την ακρίβεια στο blog της Α.Καλυβινού. Μέχρι το Δεκέμβριο του 2008 δεν είχα ξαναμπεί, δεν το αποπειράθηκα καν και για να είμαι ειλικρινής είχα και μία επιφυλακτική στάση αν όχι αρνητική. Ωσπου το Δεκέμβριο αγοράζω το laptop για να παρακολουθήσω ένα μάθημα elearning, ...φθάνει ο Μάρτης κι ανακαλύπτω τον κόσμο της μπλογκόσφαιρας.
Ηρθε η καλύτερή μου φίλη (carpe diem για τη μπλογκόσφαιρα να με μυήσει). Μα γιατί το αρνείσαι; γιατί δεν το δοκιμάζεις; θα σου μάθω εγώ.
Και την άκουσα, ξεκίνησε να με μαθαίνει. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα μαθήματα δεν ολοκληρώθηκαν, σταμάτησαν... πρόσκαιρα. (Δύο Κριάρια που να επιβληθούν να ολοκληρώσουν το σκοπό τους); Θα σου βάλω εγώ μουσική. Οχι δεν θα μου βάλεις, θα με μάθεις να τη βάζω εγώ. Τέλος πάντων.
Την ευχαριστώ πολύ, πολύ γιατί μέσα από τα μπλογκ:
- μαθαίνω (δεν συζητώ ότι μένω άφωνη με τα πράγματα που μαθαίνω, με τις γνώσεις που διαθέτουν οι άνθρωποι),

- εκπλήσσομαι (η σφαιρική έρευνα, η κάλυψη θεμάτων με εκπλήσσει), οι συγγραφικές δυνατότητες, η ροή του λόγου των ανθρώπων με εκπλήσσει επίσης, τα καλλιτεχνικά ταλέντα τους (ζωγραφική, βίντεο, γραφή κι ένα σωρό άλλα, πόσοι πολυτάλαντοι άνθρωποι,

- γίνομαι κοινωνός συναισθημάτων, σκέψεων (τι όμορφο που είναι να σκέφτεσαι -μ'εκφράζει τόσο αυτό που γράφει ο/η άλλος/η, είναι σαν να 'ναι μέσα στο μυαλό μου, στην ψυχή μου ενίοτε

- εκφράζομαι, είναι ώρες που πνίγομαι, έχω χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό μου και θέλω να τις καταθέσω, δεν έχει νομίζω σημασία γιατί,

-μου φιάχνει η διάθεση (μετά από κάτι μουρτζούφλικες μέρες),μπαίνω, διαβάζω κάτι και το λιγότερο χαμογελώ, γλυκαίνω,

-προβληματίζομαι, αναρτήσεις πυροδοτούν σκέψεις, άλλες οπτικές από τις δικές μου,

- θυμάμαι, νοσταλγώ , ονειρεύομαι, επηρεάζομαι,

και για όλα αυτά και για πολλά άλλα
μ'αρέσει που ανακάλυψα την μπλογκόσφαιρα και όλους εσάς (έξω τα φασιστοειδή)

Σημείωση: Νομίζω πως επηρεάστηκα από την προηγούμενη ανάρτηση στο your painted smile (βέβαια άλλο παράθεση σοβαρών σκέψεων και επιχειρημάτων για τα τεκταινόμενα στη μπλογκόσφαιρα και άλλο η απλή έκφραση συναισθημάτων, για να βάζουμε και τα πράγματα στη θέση τους).
Kαλό φθινόπωρο με καλές διαθέσεις, καινούρια ξεκινήματα και ...καλοκαίρι στην ψυχή μας

Πανέμορφοι τόποι

Μία από τις ωραιότερες παραλίες, για μένα, της Σάμου. Η ΄Κέρβελη ή το Κέρβελι, και τα δύο είπαν οι ντόπιοι. Τι όμορφο νησί, πόσο διαφορετικό από τις πολυαγαπημένες μου Κυκλάδες αλλά και πόσο όμορφο.
Τέλος των διακοπών, χαρά μέχρι και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής και ...ξαφνικά ... μελαγχολία.

Το τσίρκο

Πολλά είδη τέχνης με συγκινούν. Η μουσική, το θέατρο, ο χορός, ο κινηματογράφος, τα εικαστικά....Παραδόξως όμως εγώ από τις ύψιστες μορφές θεωρώ την παράσταση ενός τσίρκου.

Αρκετοί πιστεύουν και ίσως δικαίως ότι ο κλόουν είναι "διασκεδαστής", ο θηριοδαμαστής καλός τεχνίτης μεν με έλλειψη σεβασμού στ'άγρια ζώα δε, οι ακροβάτες...΄Το τσίρκο δεν υπηρετεί την τέχνη. Πολλές οι διαμαρτυρίες σε όλον τον κόσμο για το σεβασμό στις συνθήκες διαβίωσης των ζώων.

Ομως εγώ συγκινούμαι, συγκινούμαι για όλο αυτό που κουβαλούν όσοι ζούν τη ζωή τους σ'ένα τσίρκο. Θέλω να τους δίνω το πιο δυνατό μου χειροκρότημα. Ετσι γιατί διαφοροποιήθηκαν από την πεπατημένη, από τον ορθό δρόμο, επέλεξαν ή βρέθηκαν να ζούν τη ζωή τους ...χωρίς εξασφαλισμένο αύριο νομίζω. Μου δίνουν την αίσθηση ότι κυνήγησαν το όνειρό τους κι ελπίζω να είναι έτσι πραγματικά.

Οταν ήρθε το ιταλικό τσίρκο στην Κορινθία, ευτυχώς για μένα που αρκετά από τα παιδιά των φίλων της παρέας εξεδήλωσαν ενδιαφέρον να πάμε. Και βεβαίως πήγαμε αμέσως.

Το πρώτο θετικό. Εχουμε μαζί μας ένα κοριτσάκι τετραπληγικό. Ρωτώντας εάν μπορούμε να μεταφέρουμε το παιδί με το αναπηρικό καρότσι, έμεινα έκπληκτη στην άμεσα θετική απάντηση και πιο έκπληκτη ακόμη όταν ο "επί της υποδοχής", μας δήλωσε ρητά ότι δεν θα κόψει το παιδί εισιτήριο, γιατί είμασταν υποχρεωμένοι,να καθήσουμε μπροστά, άρα να πληρώσουμε το "ακριβό εισιτήριο" και συνεπώς το τσίρκο ένιωθε υποχρεωμένο να προσφέρει το ένα εισιτήριο.

Μπήκαμε, πω πω, πόσοι άνθρωποι χρειάζεται να απασχοληθούν για να είνα όλα στην εντέλεια, πόσοι τεχνίτες,. Ενα χωριό ολόκληρο.

Ο παρουσιαστής μας καλωσορίζει με τα λίγα ελληνικά του, τόσα όσα χρειζόταν για να μας κάνει να νιώσουμε ....κάτι...οικεία τουλάχιστον.

Και ξεκινά ο κλόουν, δεν με κατέπληξε, αλλά προσπάθησε, είδα πως στα παιδιά άρεσε. Τον ένιωσα πιο πολύ διεκπεραιωτή, αλλά να ......

βγαίνουν τα άλογα. Τα άλογα, από τα πιο αγαπημένα μου ζώα, ίσως το πιο αγαπημένο. Το όνειρό μου ήταν ν'αποχτήσω ένα άλογο. Τι αγέρωχα, με πάνε πίσω μου φέρνουν τη μνήμη από τις φορές που στο θείο μου στο Γέρακα πριν χρόνια έκανα βόλτα απλή με το άλογο.Και παρά ταύτα νόμιζα πως πετούσα, πως ήμουν στα ουράνια, τουλάχιστον πάνω από τη γή. Τα χρόνια που ως φοιτήτρια δούλεψα στον Ιππόδρομο Φαλήρου και τρελλαινόμουν να βλέπω τα άλογα, τις φοραδίτσες. Τα άλογα φεύγουν και να....

η μικρή ακροβάτισσα. βγαίνει. Χριστέ μου, που είναι το προστατευτικό δίχτυ; Δεν υπάρχει, όμως μην ανησυχούμε λένε τα παιδιά, το είδαν είναι δεμένη. Εκπληκτική η μικρή ακροβάτισσα, ιεροτελεστία το ακροβατικό της. Λες και γεννήθηκε ακροβάτης.

Και ναι σε λίγο διαπιστώνουμε πως όντως ακροβάτισσα γεννήθηκε η μικρή. Βγαίνει σε λίγο ..

η μητέρα, ακροβάτισσα επίσης. Τολμηρή, "σταρ του τσίρκου" μίας άλλης εποχής. Παρότι ευτραφούλα για τα δεδομένα μίας καλλιτέχνιδος, αεικίνητη όμως, αεικίνητη. Με την έντονη φορεσιά, το έντονο μακιγιάζ, σαν αυτό που συναντάς στα μπουζούκια. Ομως εδώ δεν είναι παράταιρο για μένα, ταιριάζει με τη "λάμψη", είναι μες στο κλίμα του τσίρκου.

Ο κλόουν ξανά και το πρώτο διάλειμμα φθάνει. Μπορείτε να δείτε τα ζώα μ'ένα ευρώ.Μα βεβαίως και θα τα δούμε. Να το πούμα, η λεοπάρδαλη, το λιοντάρι, η τίγρης κι ένα σωρό ζώα. Είναι αλήθεια, νιώθεις ένα σφίξιμο που είναι μες στο κλουβί.

Το διάλειμα τελειώνει, σε χρόνο ελάχιστο σειρά ανθρώπων συντονίζονται ΄και τοποθετούν τις προστατευτικές΄μπάρες και δίχτυ για την εμφάνιση των φιδιών και ζώων.

Μα είναι δυνατόν ο λεπτεπίλεπτος νεαρός (για Ινδός μοιάζει) και η συνοδός του να χειρίζονται έτσι αυτά τα τεράστια φίδια; Απίστευτες οι δυνατότητες του ανθρώπου, οι δυνατότητες επικοινωνίας του.

Κι ο θηριοδαμαστής έφθασε.Ενας περίπου 60άρης κύριος με απόλυτο έλεγχο των ελάχιστων κινήσεών του. Μ'εντυπωσίασε μέχρι και το πουκάμισο-γιλέκο του.Print amimal, ταιριαστό με την τέχνη του. Και φεύγουν τα ζώα ένα ένα , μ'απίστευτο επίσης συγχρονισμό κινήσεων πολλών ανθρώπων.

Κι έρχονται οι αδελφές ζογκλέρ, εντυπωσιακές επίσης. "Σταρ" κι αυτές. Τι συγχρονισμός μεταξύ τους, το νούμερο με τις φωτιές, όσες φορές κι αν το δώ σε όσες παραλλαγές θα είναι για μένα πάντα εντυπωσιακό.

Η παράσταση τελειώνει. Δεν είναι όλοι ενθουσιασμένοι, έχουν δεί και καλύτερες. Εμένα όμως μου άρεσε, κι ήθελα κι άλλο, κι άλλο να φωνάξω όπως φώναζα παλαιότερα σε συναυλίες.

Υπολογίζω χοντρικά τον κόσμο, κι αναρωτιέμαι. Τους βγαίνουν τουλάχιστον τα έξοδα; Να συντηρηθούν τουλάχιστον. Φαντάζομαι πως δεν πάνε για το κέρδος, δεν μπορεί.

Σκέφτομαι επίσης, πόσο πολυπολιτισμική κοινωνία το τσίρκο, Τσέχοι, Ιταλοί, Ινδοί, Ασιάτες. Πόση αγάπη πρέπει να έχουν στη τέχνη τους, τι έχουν στην ψυχή τους και δύνανται να συμβιώνουν έτσι ως μικρή κοινωνία πηγαίνοντας από τόπο σε τόπο.

Να'ναι καλά, να ταξιδεύουν και μαζί τους νοερά το κοινό τους.

Υ.Γ. Με αυτήν την ανάρτηση χαιρετώ για 3 εβδομάδες τους συνμπλόγκερ (φεύγω την Τρίτη ξανά για λίγο στον "εξωτικό Κορινθιακό"...και το Σάββατο ταξίδι ....επιτέλους στο Αιγαίο....).

Σημείωση: Η φωτογραφία είναι από το americaslibrary.gov

Aνάπαυλα

Ορτσα...τα πανιά και ...πάω κι εγώ διακοπές ...αρχικά μίας εβδομάδας. Nα είμαστε όλοι καλά, όπου κι αν πάμε, είτε μείνουμε εδώ.
Τώρα βέβαια ΄για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς το όρτσα τα πανιά, έχει να κάνει μόνο με τη διάθεσή μου κι όχι με την πραγματικότητα. Κάπου εδώ στον Κορινθιακό προς το παρόν, αλλά η θάλασσα είναι θάλασσα είτε πρόκειται για κόλπο, πέλαγος, ωκεανό. Και η καλή παρέα κάνει τον κόκκο της άμμου παραλία εξωτική, το απλό βότσαλο Κολυμπήθρες της Πάρου (ως ήταν παλιά)
Καλό Σ/Κ και καλή εβδομάδα σε όλους τους συν-μπλόγκερ
Σημείωση: Η φωτο γραφία είναι από το ortsa.gr

Αλκηστη. Ερωτηματικά και παράσταση

Μία παράσταση που επίσης περίμενα. Την περίμενα βέβαια για έναν παράξενο λόγο., ένα γλωσσικό ερώτημα , το ιδεολογικό βάρος που έχουν οι λέξεις στην πορεία των αιώνων
Δεν είχα διαβάσει ποτέ το κείμενο, δεν γνώριζα καν πως ήταν του Ευριπίδη, ήξερα το μύθο αλλά στην εκδοχή του Πλάτωνα. Με είχε εντυπωσιάσει πολλά χρόνια πριν όταν στο Συμπόσιο του Πλάτωνα η Αλκηστη λαμβάνει (μόνη νομίζω από τις γυναίκες) το χαρακτηρισμό δεν είμαι και πολύ σίγουρη για την ύπαρξη του θηλυκού γένους, πάντως το θηλυκό του εραστή.
"Εραστής " με την έννοια που προσδίδει ο Πλάτωνας αυτός που κατέχει τη γνώση, το ήθος, τα μεγάλα ιδανικά, αυτός που ήταν αναμενόμενο να κάνει τις ...μεγάλες και θεάρεστες πράξεις,
"Ερωμένος,η" ο "μαθητής", ο νέος, ο έχων δύναμη αλλά,..απ'αυτόν δεν αναμένονταν πράξεις θεάρεστες όπως αυτή της Αλκηστης, του Αχιλλέα, γι αυτό και τιμώνται από τους Θεούς.
Κι εγώ, αναρωτιόμουν και εάνμου δινόταν η ευκαιρία ρωτούσα φιλολόγους .
Σήμερα η λέξη " εραστής" δεν έχει το αντίστοιχο θηλυκό. Η λέξη "ερωμένη" χρησιμοποιείται κυρίως στο θηλυκό γένος σηματοδοτώντας αρνητικότητα όπως και η σπανίως χρησιμοποιούμενη λέξη ερωμένος. Η λέξη εραστής δεν σηματοδοτεί αρνητικότητα. Είναι τυχαίο; ή με το πέρασμα των χρόνων οι λέξεις φέρουν ένα ιδεολογικό βάρος; Συνδέονται ή όχι με την πλατωνική έννοια του όρου; η οποία στο πέρασμα των χρόνων και με δεδομένο την θέση των φύλων στην κοινωνία οδηγεί σε ότι σήμερα σηματοδοτούν οι δύο λέξεις;
Ενα από τα πολλά παιχνίδια της γλώσσας που με "ιντριγκάρει".
Εχοντας λοιπόν αυτό στο νού μου όταν είδα πως το Εθνικό ανεβάζει την Αλκηστη έσπευσα να τη δώ.
Δεν θα πώ πολλά για την παράσταση. Θα περιοριστώ στο γεγονός ότι θαύμασα την τόλμη του Εθνικού και των παραγόντων του να ανεβάσουν τη συγκεκριμένη παράσταση.
Μία παράσταση που όπως αντιλήφθηκα και διάβασα στο κατατοπιστικότατο πρόγραμμα, και κείμενο, δεν είναι τραγωδία, δεν είναι σατυρικό δράμα, δεν είναι κωμωδία.
Μου άρεσαν :
αρκετές σκηνοθετικές καινοτομίες, του Θ.Μοσχόπουλου, παρότι είμαι "εραστής" της κλασσικής προσέγγισης,
το σκηνικό της Ελλης Παπαγεωργακοπούλου,
τα κουστούμια -όχι πάντα -(μου θύμισε ταινία ελληνική ταινία του '60 ο μαντηλοφερεμένος Χορός στη συνοδεία της νεκρής Αλκηστης),
ο εκπληκτικός Αργύρης Ξάφης στο ρόλο του Ηρακλή,
ο εκπληκτικός Κώστας Μπερικόπουλος στο ρόλο του Φέρη,
η Μαρία Πρωτόπαπα στο ρόλο της Θεράπαινας
ο Χορός.
Σχετικά καλή κατά τη γνώμη μου η Μαρία Σκουλά στο ρόλο της Αλκηστης, αλλά επιεικώς "άγουρος" ο Χ.Λούλης στο ρόλο του Αδμητου . Εναν ρόλο δύσκολο, πολύπλοκο βέβαια. Στην έξοδο άκουγα, - αν τον Αδμητο έπαιζε ο Κ.Καζάκος;- κι εγώ συμφωνούσα, όχι για το συγκεκριμένο ηθοποιό αλλά για τον "ώριμο" ηθοποιό, αυτόν που θα μπορούσε να ισορροπήσει στο κωμικό και τραγικό.
Τελικά τα καλά κι όμορφα ήταν πιο πολλά, κι όπως είπαμε πάντα το "ταξίδι" στην Επίδαυρο είναι "ταξίδι" απ'όποια πλευρά κι αν το δεί κανείς.

"Φαίδρα"

Ανέμενα, όπως και πολλοί άλλοι την παράσταση Φαίδρα από το Εθνικό Θέατρο Μ.Βρετανίας. Τελικά, κατά τη γνώμη μου, οι μεγάλοι πρωταγωνιστές οι ηθοποιοί που με συγκίνησαν ήταν άλλοι, όχι η Helen Mirren, ήταν :

η εκπληκτική Margaret Tyzack στο ρόλο της Οινώνης, (1η φωτο),

η Ruth Negga στο ρόλο της Αρίσιας και ο Dominic Cooper στο ρόλο του Ιππόλυτου (2η φωτο)

ο εκπληκτικός John Srapnel στο ρόλο του Θηραμένη.

Λιτό το σκηνικό που εμένα μου άρεσε, αλλά μία παράσταση που δεν σε ταξίδεψε. Είχε καλές στιγμές, συνολικά όμως...κάτι της έλειπε, για ν'ανταποκριθεί στο ύψος των τραγωδιών αρχαίων ή μή.

Οπως και να ΄χει το αυθημερόν ταξίδι στην Επίδαυρο για τις παραστάσεις ...έχει πάντα την ομορφιά του.

Σημείωση : Οι φωτογραφίες είναι αντιγραφή από το on line περιοδικό Camera Stylo

Σκέψεις με αφορμή τη Χαρά που έφυγε ...

Μιλώ για τη Χαρά τη Θ., όχι τη χαρά. Τη Χαρά τη συνάδελφο, την "επαναστάτρια" στις Γενικές Συνελεύσεις, τη Χαρά που τόσο ανησυχούσε και "φρόντιζε" την υγεία της και την πρόδωσε...το ανεύρυσμα.


Την τράβηξε μακρινά, στο θάνατο, ....τι παράξενη η ζωή, τι παράξενος κι ο θάνατος...τι παράξενο...ο θάνατος του ενός, να διευκολύνει αν όχι να χαρίζει τη ζωή σε τουλάχιστον δύο (2) ανθρώπους.

Πολλά τα συναισθήματα που νιώσαμε ... Ελπίδα αρχικά, αγωνία, πόνος, σεβασμός στην τραγική φιγούρα της μάνας, του αδελφού. ...Και ....θαυμασμός στο μεγαλείο της ψυχής, της γενναιοδωρίας τους.

Πρόσφεραν /δώρησαν τα όργανα οι δικοί της άνθρωποι. Το καταληκτικό του θανάτου η Ζωή, ...κάποιων άλλων ...αλλά η Ζωή.
Αντίστροφη η πορεία των συναισθημάτων΄για τους αγαπημένους των ...άλλων, των αποδεκτών των δωρεών, από την καρτερία και τον πόνο, στην αγωνία, στην ελπίδα ...στη ...χαρά από τη Χαρά.

Καλό ταξίδι στη Χαρά
καλή και χαρούμενη ζωή στους αποδέκτες

Τι μαγεία τα θερινά τα σινεμά

Τι μαγεία τα θερινά τα σινεμά!
Ταξιδεύεις με τις ταινίες, τις νύχτες, την ατμόσφαιρα, το γύρω τοπίο -Μπλέ πολυκατοικία στο VOX, Aκρόπολη στο Θησείο- και....
Στα θερινά τα σινεμά νιώθω ...σαν στο στέκι μου, στη γειτονιά μου, στο ...δικό μου τόπο.
Τι μαγεία!

Βάρβαρο είναι....Τα πολλαπλά πρόσωπα της βαρβαρότητας σήμερα - Αντιγραφή κειμένου της Φ.Τσαλίκογλου από τα Νέα της 11ης Ιουνίου 2009

Επειδή ..πολύς λόγος έγινε για το "ανιστόρητο" σύνθημα του ΠΑ.ΣΟ.Κ κι επειδή μ'εκφράζουν απόλυτα οι "ορισμοί" της Φ.Τσαλίκογλου περί βάρβαρου και βαρβαρότητας, αντιγράφω..
● Βάρβαρο είναι το αγαθό «ζωή» να ταπεινώνεται και να κακοποιείται...
● Βάρβαρο είναι να μάχεσαι για το αυτονόητο.
● Βάρβαρη είναι η πρωτόγνωρη αίσθηση των νέων σήμερα ότι αυτοί θα ζήσουν χειρότερα απ΄ ό,τι οι γονείς τους.
● Βάρβαρο είναι το μέλλον να φαντασιώνεται σαν ένα χτισμένο παράθυρο.
● Βάρβαρο είναι να ευτελίζεσαι προκειμένου να βρεις μια δουλειά. Να αποδέχεσαι όρους απαράδεκτους. Να χρειάζεται να συμφιλιωθείς με όλα όσα υποχρεώθηκες (εις μάτην) να κάνεις προ κειμένου να επιβιώσεις.
● Βάρβαρο είναι αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη. Το είδωλό σου που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτό που είχες κάποτε ονειρευτεί.
● Βάρβαρη είναι η δολοφονία των ονείρων.
● Βάρβαρη είναι η αίσθηση του εαυτού ως «πεταμένου- εκεί».
● Βάρβαρο είναι ένα κοινωνικό σύστημα που κάνει τα πάντα για να σε βγάλει στην «απ΄ έξω» και μετά σε λοιδορεί, σε οικτίρει ή σου προτείνει «φάρμακα» για να «γιατρέψει» την οδύνη που το ίδιο σου γεννά.
● Βάρβαρο είναι η λέξη «αξιοπρέπεια» να σηματοδοτεί «πολυτέλεια» ή «πλεονασμό».
● Βάρβαρο είναι το νόμιμο να είναι και ηθικό.
● Βάρβαρο είναι μετά βίας να τα φέρνεις βόλτα και να παρακολουθείς γύρω σου την κουλτούρα της αρπαχτής και τον ξέφρενο χορό των εκατομμυρίων.
● Βάρβαρη είναι η συνεχής υπενθύμιση του πολιτικού χρήματος.
● Βάρβαρο είναι το καθεστώς της ιδιότυπης ασυλίας που απολαμβάνουν οι πολιτικοί.
● Βάρβαρο είναι να μη μπορείς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου με τις αξίες σου, γιατί τρέμεις μήπως κι έτσι αποτύχουν στη ζωή τους.
● Βάρβαρη είναι η έννοια της επιτυχίας έτσι όπως σήμερα λογαριάζεται.
● Βάρβαρη είναι η υφαρπαγή της παιδικής ηλικίας. Η απουσία ελεύθερου χρόνου. Η αποσύνδεση της μάθησης από τη χαρά και την έμπνευση.
● Βάρβαρη είναι η κατά συρροήν κακοποίηση των γερόντων που στας δυσμάς του βίου καλούνται να «ζήσουν», δηλαδή να πεθάνουν, με συντάξεις πείνας.
● Βάρβαρο είναι να είσαι ξένος σε μια ξένη αφιλόξενη χώρα και να προσπαθείς να πείσεις ότι δεν είσαι εχθρός.
● Βάρβαρος είναι ο μηχανισμός κατασκευής αποδιοπομπαίων τράγων, η αναγόρευση φανταστικών εχθρών προκειμένου να εστιασθούν επάνω τους τα δεινά της δικής σου ζωής.
● Βάρβαρη είναι η καλλιέργεια και η αξιοποίηση της ανασφάλειας για τη δημιουργία υποταγμένων στον φόβο υπηκόων.
● Βάρβαρη είναι η κοινωνία του θεάματος που πασχίζει (άκοπα) να σε πείσει πως αυτό που βλέπεις στη μικρή οθόνη αξίζει να το βλέπεις, και πως αυτή η νάρκωση είναι επιθυμητή. Η βία και ο πόλεμος ένα καθημερινό θέαμα. Μια μορφή ψυχαγωγίας.
● Βάρβαρη είναι η θυσία των ανθρωπίνων σχέσεων υπό το βάρος των υποχρεώσεων και των ευθυνών. Η θυσία της σκέψης και της δημιουργικότητας στη διεκπεραίωση της κάθε μέρας. «Να πράττω. Να μη σκέφτομαι. Αλλιώς πάω χαμένος». Η σκέψη, ένα εμπόδιο.
● Βάρβαρο είναι να εξωθείσαι στην αναζήτηση αυτοκαταστροφικών περισπασμών προκειμένου να τα βγάλεις πέρα.
● Βάρβαρη είναι η αύξηση των αυτοκαταστροφικών «λύσεων» που προβάλλουν στον ορίζοντα: αυτοκτονίες, καταθλίψεις, τρέλα, παράνοια, αλκοόλ, ναρκωτικά.
● Βάρβαρο είναι η αμεριμνησία να είναι μόνο προνόμιο των νεογέννητων.
● Βάρβαρο είναι να θυσιάζεται η μητρότητα, «Θέλω να κάνω παιδιά, όμως πώς να τα μεγαλώσω;»
● Βάρβαρο είναι το στοίχημα της ψυχικής υγείας, η ικανότητα του αγαπάν και του εργάζεσθαι να ανάγεται σε μακρινό όνειρο.
● Βάρβαρο είναι η ζωντάνια του οργισμένου θυμού σου να μεταμορφώνεται σε νεκρωμένη απάθεια ή σε ήπια και παθητική απόγνωση.
● Βάρβαρο είναι να χρειάζεται κάθε πρωί να καταπίνεις ένα παχουλό βατράχι για να συνηθίσεις την αηδία της μέρας που σε περιμένει.
● Βάρβαρη είναι η αδυναμία εξεύρεσης και υπεράσπισης ενός άλλου μοντέλου ατομικής ύπαρξης και συλλογικής συνύπαρξης.
● Βάρβαρο είναι να λογαριάζεται ως λαϊκισμός η επίκληση στη βαρβαρότητα.

Θάρρος ή θράσος;

Μάλλον αξιολογείται ως θάρρος από την ίδια, θα επιτρέψει σε κάποιους να αξιολογήσουν ως θράσος εκτιμώ, (μία κεντροδεξιά κοσμοπολίτισσα) όπως χαρακτηρίζεται η Ν.Τζαβέλλα τα λεχθέντα στη συνέντευξη της στον Α.Ραβάνο στο Βήμα Κυριακής 24 Μαίου.
Θα έλεγα ότι διαθέτει ρητορική δεινότητα γιατί αφενός αποκρύπτει τις πραγματικές της θέσεις για τη μετανάστευση, (είναι ή δεν είναι υπέρ της μαζικής επαναπροώθησης μεταναστών στη χώρα εκκίνησής τους;), αφετέρου ρητορεύει χρησιμοποιώντας μεγαλόστομες και εύηχες λέξεις κενές περιεχομένου. "Ο ορθολογισμός των σύγχρονων κυβερνήσεων στο θέμα της μετανάστευσης ωφελεί πρωτίστως τους μετανάστες". Ποιός ορθολογισμός; με ποιές στρατηγικές, τακτικές, πρακτικές;
Εχει την τόλμη, θεωρεί, να επιτίθεται στην Αριστερά, για τη στάση της στα κοινωνικά κινήματα, στους νέους. Θράσος θα έλεγα εγώ, έλλειψη αιδούς, (αλλά μάλλον δεν κατέχει τη λέξη και το περιεχόμενο).
Με τρόμαξε η συνέντευξή της. Τι δημοκρατική επίφαση σε μία βαθιά όχι απλώς συντηρητική αλλά αντιδραστική τοποθέτηση.
Πως είναι δυνατόν να αναδύονται και να αναρριχώνται τέτοιας στάσης και ιδεολογίας πρόσωπα;

Ενα ετεροχρονισμένο ευχαριστώ στη μητέρα μου, (με αφορμή τη γιορτή της)

Ξεκίνησα να γράφω αυτήν την ανάρτηση για τους αξιοπρεπείς ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου, για τους ανθρώπους που τ'αφηρημένα ουσιαστικά ήθος, σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη, δικαιοσύνη, ειλικρίνεια (ντομπροσύνη) αλληλεγγύη είχαν υπόσταση και μετουσιώνονταν σε πράξεις. Γράφοντας συνειδητοποίησα πως πρωτίστως ήθελα να γράψω για τη μητέρα μου και έτσι συνεχίζω ένα ετεροχρονισμένο μεν, αλλά άξιο να ειπωθεί για εκείνη ευχαριστώ.
Της χρωστάω τον τρόπο που μ'έμαθε ν'αγαπώ και να σέβομαι.
Θυμάμαι όταν είμασταν μικροί (το σπίτι μας ήταν ακριβώς απέναντι από το δημόσιο δημοτικό σχολείο που πήγαμε), μας σήκωνε μισή ώρα πριν για ν'ετοιμάσουμε τον καφέ στον οδοκαθαριστή που τότε περνούσε σε καθημερινή βάση) και στον νεαρό που πουλούσε λουκουμά και κουλούρι. Η ρήση της γι αυτήν της την πράξη ήταν: "Θέλω ως παιδιά μου να μάθετε ότι πρωτίστως αξίξει το σεβασμό σας ο οδοκαθαριστής γιατί αυτός προλαμβάνει την ασθένεια και ύστερα ο γιατρός που τη θεραπεύει." Σεβασμός σε όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις ανεξαρτήτως επαγγέλματος, prestige, εθνικότητας.
Αλληλεγγύη, ήταν μία άλλη έννοια που έκανε πράξη. Δεν της έφθανε ποτέ να είναι καλά μόνο η οικογένειά της. Ελεγε συχνά "δεν μπορείς παιδί μου να είσαι καλά όταν ο διπλανός σου πεινάει". Και το έκανε πράξη. Φρόντιζε το φαγητό των 4 ηλικιωμένων που γνώριζε στη ευρύτερη γειτονιά της. Δεν προλάβαινε και δεν επιθυμούσε να σκεφτεί ότι είναι πρόβλημα της πολιτείας, της εκκλησίας, των "άλλων". Η αδυναμία των άλλων ήταν και πρόβλημα δικό της. Και συνεχίζει ακόμη και σήμερα στα 69της χρόνια. Με ρωτάει και με "πιέζει" για τις ανάγκες των άλλων αδιαφορώντας για το εάν θα καλύψει πρώτα τη δική της. Απίστευτη αλληλεγγύη, αλλελεγγύη που συχνά με τον αδερφό μου δεν ντρέπομαι να το πω χαρακτηρίζουμε "κουταμάρα".
Συχνά τη ρωτώ, "πες μου πως χωρά τόση καλωσύνη στην ψυχή σου, πως την απέχτησες";

Τι θα πεί ζήλια, συμφέρον δε γνωρίζει. Δεν κατανοεί ποιά μπορεί να είναι η αιτία που αδέλφια δύνανται να διαρρήξουν τις σχέσεις τους.
Δεν ανακατεύεται ποτέ σε διαπληκτισμούς, "κουτσομπολιά", αξιοπρεπώς αποχωρεί και έχει πάντα μία δικαιολογία για την "μη αποδεκτή" πράξη του άλλου. Από τις βασικές λέξεις που χρησιμοποιεί είναι το "κατανόησε", "δεν πειράζει", "συγχώρεσε".
Πως έμαθε το σεβασμό και την αγάπη μία γυναίκα που γεννημένη μες στην Κατοχή, χάνει πολύ γρήγορα τη δική της μάνα;
Πολλές φορές προσπάθησα να εξηγήσω και να κατανοήσω πως, πως τόσος σεβασμός και καλωσύνη. Κανένας παράγοντας από μόνος του αλλά΄και συνδυαζόμενος με άλλους δεν ήταν αρκετός για να μου δώσει εξήγηση, Τα γονίδια, το περιβάλλον που μεγάλωσε, οι συνθήκες της ζωής της.
Σε αγαπώ τόσο πολύ καλή μου.
Κι ελπίζω πως όσο είσαι εν ζωή καταφέρνω και θα καταφέρνω να στο εκφράσω.
Χρόνια πολλά και καλά, καλά γεράματα σε όλες αυτές τις σοφές γυναίκες, (σαν τη δική μου μητέρα) που γνώριζαν και έδωσαν αγάπη χωρίς όρια και όρους τόση που έφθανε ακόμη και το ν'αρνηθούν τον εαυτό τους.

Ερωτήματα που με "βασανίζουν" για τους μετανάστες και λαθρομετανάστες

Ως σύνορο της Ευρώπης προς Ανατολάς (τουλάχιστον μέχρι σήμερα), είμαστε αποδέκτες ενός μεγάλου, πολύ μεγάλου αριθμού λαθρομεταναστών.

Ανθρώπων "χωρίς ή με επαγγελματικές δεξιότητες" που φεύγουν από τον τόπο τους με κίνδυνο της ζωής τους, χρεωμένοι με ένα μεγάλο αν όχι τεράστιο ποσό για να ταξιδέψουν σε άθλιες συνθήκες με βάρκα την ...ελπίδα μίας καλύτερης ζωής, έχοντας ως στόχο αρκετοί από αυτούς να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Ποιός σώφρων νούς θα εγκατέλειπε τον τόπο του εάν είχε εργασία, ένα ελάχιστο εισόδημα που θα του επέτρεπε όχι να ζεί αξιοπρεπώς, αλλά πρωτίστως να επιβιώνει -βαριά η λέξη ζωή- (με προσδόκιμο όριο επιβίωσης τουλάχιστον τα 50 έτη), ποιός θα εγκατέλειπε την οικογένειά του, τους αγαπημένους του, τις σταθερές του; (εάν είχε)

Θυμάμαι σοκαρισμένη, τη συνέντευξη στο Σ.Θεοδωράκη της αφρικανής πόρνης, που είπε: Ακόμη και να ήξερα ότι θα ερχόμουν στην Ελλάδα για να γίνω πόρνη θα ξαναερχόμουν, θα είχα τουλάχιστον κερδίσει να παρατείνω το προσδόκιμο της ζωής μου πέραν των 42 ετών.

Μήπως για χιλιάδες συνανθρώπους μας, κατοίκους αυτού του πλανήτη, η αθλιότητα ξεπέρασε τα όριά της; ξεπέρασε και τη δυνατότητα κατοχής ενός πιάτου ρυζιού;

Πλάι σε όλους αυτούς σαφώς και υπάρχουν οι μαφίες, κινέζικη, ρώσικη δεν ξέρω τι άλλο.

Οι άνθρωποι -εκμεταλλευτές, οι "νταβατζήδες των σωμάτων και των ψυχών". Απίστευη η ανθρώπινη επινοητικότητα όταν πρόκειται να εκμεταλλευθεί.

Θα αντιμετωπίσουμε με τον ίδιο τρόπο τους μεν και τους δέ; Mας αρκεί η απέλαση κάθε λαθρομετανάστη στην πατρίδα του;Ποιά πατρίδα; αυτή που δεν μπορεί να του εξασφαλίσει τα ελάχιστα; που τον ανάγκασε σε φυγή;

Ποιό είναι το αίτημά μας; Εχω μπερδευτεί.

Που φθάνει η αλληλεγγύη, ο ανθρωπισμός και ο διεθνισμός μας; στο περιβαλλοντικό σώσιμο του πλανήτη και εκεί εξαντλείται; και όσον αφορά τις υπάρξεις του; δεν πειράζει και ας φυτοζωούν, δεν πειράζει και εάν δεν επιβιώσουν; μακριά από εμάς, κι ότι θέλει ας γίνει;

Πέραν των αξιοθαύμαστων για μένα προσπαθειών αρκετών ΜΚΟ, ποιά είναι η στάση των παγκόσμιων θεσμών, ποιά είναι η στάση η δική μας; προς ποια μεριά θα αγωνιστούμε, θα πιέσουμε ; Μπορούμε και πρέπει να διαμορφώσουμε συνθήκες τουλάχιστον ανθρώπινες στις χώρες τους για να μπορούμε να αιτούμεθα επαναπατρισμό; (αδιανόητο μάλλον )

Ποια αγορά κυριάρχησε και έφερε την κατάσταση για εκατομμύρια ανθρώπους σε αυτό το ελεεινό σημείο; η ντόπια δική τους; εάν δεν απατώμαι η δική μας, νεοφιλελεύθερη αγορά κατίσχυσε.

Ως Ευρώπη υπογράψαμε με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου για την σταδιακή μείωση και εξάλειψη των δασμών στ'αγροτικά προιόντα με στόχο "υποτίθεται", να βοηθήσουμε τις οικονομίες του τρίτου κόσμου. Αυτά τα προϊόντα μας έχουν κατακλύσει ή τα μεταλλαγμένα αμερικάνικα; ποιούς αγρότες υποστηρίξαμε;

Προχθές στην Εργατική Πρωτομαγιά (βγήκα μετά από πολλά χρόνια), συνάντησα την βορειοαφρικανούς νέα παιδιά που αιτούντο ένα καλύτερο μέλλον. Ποιός μπορεί να τους το αρνηθεί; Εγώ πάντως όχι.

Το αρνούμαι στον εγκληματία, στον "νταβατζή" και βεβαίως θα συναινέσω σε σκληρά κατασταλτικά μέτρα εναντίον τους, είτε στον εθνικό είτε στον ευρωπαϊκό είτε στον παγκόσμιο χώρο.

Δεν μπορώ όμως και δεν επιθυμώ να το αρνηθώ στους χιλιάδες ανθρώπους που ήρθαν και θα έρθουν, προετοιμασμένοι ν'απασχοληθούν σε επαγγέλματα που εμείς οι γηγενείς δεν αγγίζουμε. Και όσο η κατάσταση χειροτερεύει τόσο θα επιθυμώ να ανήκω (θέλω πλέον να το πράξω) στις "εναλλακτικές ομάδες" που βλέπουν την ανθρώπινη διάσταση στους "κακόμοιρους" ξένους και στην "απέλαση" εγκληματική διάθεση (δανείζομαι φράση από το άρθρο της Λ.Κέζα -Απρόσκλητοι Μουσαφίρηδες-.

Καλή μας Ανοιξη και πολύ καλή στους λαθρομετανάστες.