Σμύρνη

Σμύρνη.
Πήγα μόνη μου στην απογευματινή παράσταση. Ηθελα μόνη μου να δώ το ντοκυμαντέρ, να αφεθώ σε μνήμες που είχα γιατί μου τις διηγήθηκαν,  σε ότι μου πέρασε ο πατέρας από διηγήσεις του παππού του μετέπειτα πλαστηρικού πρωτοπαλλήκαρου.
Τη Σμύρνη τη νιώθεις, την έχεις μέσα σου, το άκουγα από τις 2 γυναίκες ιστορικούς 2ης και 3ης γενιάς και καταλάβαινα ακριβώς ότι έλεγαν. Το ίδιο νιώθω κι εγώ. Πέρα ως πέρα μικρασιάτισσα 3ης γενιάς.
Η γιαγιά μου η Ελένη ζούσε σε παράγκα στον Ταύρο,  όμως το παιδί της το έστελνε στο ιδιωτικό σχολείο.
Πολιτισμός, πολιτισμός κι η συλλογική μνήμη μεταλαμπεδεύεται, κληρονομείται, την έχεις μέσα σου ως τα γονίδια.

 

Η γυναικοπαρέα της Αλοννήσου

Ευτυχώς που επέμεινε παρά την κρίση, να πάμε στην Αλόννησο.
Βασικά την επέλεξε για να παρακολουθήσει το σεμινάριο Ομοιοπαθητικής.
Ξέρεις θα έρθει κι η Ζ.τελικά.
Τρείς γυναίκες με δύο παιδιά (κορίτσια κι αυτά) που συνάντησαν τρείς ακόμη γυναίκες.

Κάθε βράδύ σχεδόν στο piano bar της χώρας το Χαγιάτι και οι έξι.
Ευτυχώς γι αυτές, ένα ημιαδέσποτο σκυλάκι υιοθετημένο προφανώς από όλη τη χώρα  -μπισκοτάκι το όνομά του αγάπησε τρελλά τα μικρά κορίτσια, τόσο όσο κι αυτές. Ετσι πριν την ώρα του ύπνου, (δύσκολος στις καρέκλες για τη μικρή εξάχρονη) τα παιδιά φρόντιζαν το μπισκοτάκι κι ο μπισκοτάκις τα παιδιά.

Γυναίκες στη δεκαετία των 40.Τι όμορφη ηλικία τελικά για τις γυναίκες. Κατασταλαγμένες, καθόλου ή λιγότερο ανασφαλείς;  Από ποιά να ξεκινήσω.
Από την ονειροκυνηγό Ελένη.  Μία γυναίκα που αποφάσισε να σπουδάσει Ιατρική στην ηλικία των 40 έδωσε πανελλήνιες και πέτυχε. Δύο γάμοι, δύο διαζύγια, τρία παιδιά, δύο εγγόνια, ο θάνατος συνάντησε αγαπημένους της, συναντά ακόμη έναν, εκείνη είναι άρρωστη και το γέλιο είναι απίστευτο. Πόντια στην καταγωγή, αριστερή΄στην ιδεολογία, ταυτισμένη με τη ζωή, με τη θετικότητα, τον έρωτα. Να είναι καλά, καλά, να κάνει κι άλλα όνειρα να τα πιάσει.
Η δεύτερη γιατρός των ζώων,  δύο παιδιά, -μεγάλωσαν-, επιθυμεί να υιοθετήσει ακόμη  ένα παιδί. Οι δουλειές επεσαν,  αλλά δεν την απασχολεί. Τα παιδιά χρειάζονται μόνο αγάπη λέει κι ίσως έχει δίκηο.

Η τρίτη η Αλεξάνδρα, έμπορος, η νεώτερη από όλες. Ηθελε να κάνει ένα παιδί, το έχει.

Η τέταρτη, από την οποία γνώρισαν και τις τρείς αυτές ενδιαφέρουσες γυναίκες, είναι η πρώτη φορά που ταξίδεψε μόνη της.

Για τις άλλες δύο τι να πώ, είναι οι φίλες που επιτέλους ταξίδεψαν μαζί μετά από 30 περίπου χρόνια.
Είδαν το φεγγάρι όταν ανέτειλε, έζησαν τον ήλιο και τη θάλασσα, δεν είπαν πολλά μεταξύ τους, τραγούδησαν, περπάτησαν, χάρηκαν όπως όλες τελικά.

Τους αφιερώνω το "να 'χα δύο ζωές" που τόσο ακούσαμε, τόσο τραγουδήσαμε, και που όλες νομίζαμε ότι το τραγουδά η Μελίνα Κανά. Το αφιερώνω και στην νεαρή γιατρίνα από την Εδεσσα και τον καλό της και στην Κρασιμοίρα τη νεαρή Βουλγάρα

Αφιερώνω και στη φίλη μου " τις μέλισσες"που τόσο της αρέσουν και  δεν κατάφερε στην Αλόννησο να τις ακούσει