Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Θάρρος ή θράσος;

Μάλλον αξιολογείται ως θάρρος από την ίδια, θα επιτρέψει σε κάποιους να αξιολογήσουν ως θράσος εκτιμώ, (μία κεντροδεξιά κοσμοπολίτισσα) όπως χαρακτηρίζεται η Ν.Τζαβέλλα τα λεχθέντα στη συνέντευξη της στον Α.Ραβάνο στο Βήμα Κυριακής 24 Μαίου.
Θα έλεγα ότι διαθέτει ρητορική δεινότητα γιατί αφενός αποκρύπτει τις πραγματικές της θέσεις για τη μετανάστευση, (είναι ή δεν είναι υπέρ της μαζικής επαναπροώθησης μεταναστών στη χώρα εκκίνησής τους;), αφετέρου ρητορεύει χρησιμοποιώντας μεγαλόστομες και εύηχες λέξεις κενές περιεχομένου. "Ο ορθολογισμός των σύγχρονων κυβερνήσεων στο θέμα της μετανάστευσης ωφελεί πρωτίστως τους μετανάστες". Ποιός ορθολογισμός; με ποιές στρατηγικές, τακτικές, πρακτικές;
Εχει την τόλμη, θεωρεί, να επιτίθεται στην Αριστερά, για τη στάση της στα κοινωνικά κινήματα, στους νέους. Θράσος θα έλεγα εγώ, έλλειψη αιδούς, (αλλά μάλλον δεν κατέχει τη λέξη και το περιεχόμενο).
Με τρόμαξε η συνέντευξή της. Τι δημοκρατική επίφαση σε μία βαθιά όχι απλώς συντηρητική αλλά αντιδραστική τοποθέτηση.
Πως είναι δυνατόν να αναδύονται και να αναρριχώνται τέτοιας στάσης και ιδεολογίας πρόσωπα;

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Ενα ετεροχρονισμένο ευχαριστώ στη μητέρα μου, (με αφορμή τη γιορτή της)

Ξεκίνησα να γράφω αυτήν την ανάρτηση για τους αξιοπρεπείς ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου, για τους ανθρώπους που τ'αφηρημένα ουσιαστικά ήθος, σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη, δικαιοσύνη, ειλικρίνεια (ντομπροσύνη) αλληλεγγύη είχαν υπόσταση και μετουσιώνονταν σε πράξεις. Γράφοντας συνειδητοποίησα πως πρωτίστως ήθελα να γράψω για τη μητέρα μου και έτσι συνεχίζω ένα ετεροχρονισμένο μεν, αλλά άξιο να ειπωθεί για εκείνη ευχαριστώ.
Της χρωστάω τον τρόπο που μ'έμαθε ν'αγαπώ και να σέβομαι.
Θυμάμαι όταν είμασταν μικροί (το σπίτι μας ήταν ακριβώς απέναντι από το δημόσιο δημοτικό σχολείο που πήγαμε), μας σήκωνε μισή ώρα πριν για ν'ετοιμάσουμε τον καφέ στον οδοκαθαριστή που τότε περνούσε σε καθημερινή βάση) και στον νεαρό που πουλούσε λουκουμά και κουλούρι. Η ρήση της γι αυτήν της την πράξη ήταν: "Θέλω ως παιδιά μου να μάθετε ότι πρωτίστως αξίξει το σεβασμό σας ο οδοκαθαριστής γιατί αυτός προλαμβάνει την ασθένεια και ύστερα ο γιατρός που τη θεραπεύει." Σεβασμός σε όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις ανεξαρτήτως επαγγέλματος, prestige, εθνικότητας.
Αλληλεγγύη, ήταν μία άλλη έννοια που έκανε πράξη. Δεν της έφθανε ποτέ να είναι καλά μόνο η οικογένειά της. Ελεγε συχνά "δεν μπορείς παιδί μου να είσαι καλά όταν ο διπλανός σου πεινάει". Και το έκανε πράξη. Φρόντιζε το φαγητό των 4 ηλικιωμένων που γνώριζε στη ευρύτερη γειτονιά της. Δεν προλάβαινε και δεν επιθυμούσε να σκεφτεί ότι είναι πρόβλημα της πολιτείας, της εκκλησίας, των "άλλων". Η αδυναμία των άλλων ήταν και πρόβλημα δικό της. Και συνεχίζει ακόμη και σήμερα στα 69της χρόνια. Με ρωτάει και με "πιέζει" για τις ανάγκες των άλλων αδιαφορώντας για το εάν θα καλύψει πρώτα τη δική της. Απίστευτη αλληλεγγύη, αλλελεγγύη που συχνά με τον αδερφό μου δεν ντρέπομαι να το πω χαρακτηρίζουμε "κουταμάρα".
Συχνά τη ρωτώ, "πες μου πως χωρά τόση καλωσύνη στην ψυχή σου, πως την απέχτησες";

Τι θα πεί ζήλια, συμφέρον δε γνωρίζει. Δεν κατανοεί ποιά μπορεί να είναι η αιτία που αδέλφια δύνανται να διαρρήξουν τις σχέσεις τους.
Δεν ανακατεύεται ποτέ σε διαπληκτισμούς, "κουτσομπολιά", αξιοπρεπώς αποχωρεί και έχει πάντα μία δικαιολογία για την "μη αποδεκτή" πράξη του άλλου. Από τις βασικές λέξεις που χρησιμοποιεί είναι το "κατανόησε", "δεν πειράζει", "συγχώρεσε".
Πως έμαθε το σεβασμό και την αγάπη μία γυναίκα που γεννημένη μες στην Κατοχή, χάνει πολύ γρήγορα τη δική της μάνα;
Πολλές φορές προσπάθησα να εξηγήσω και να κατανοήσω πως, πως τόσος σεβασμός και καλωσύνη. Κανένας παράγοντας από μόνος του αλλά΄και συνδυαζόμενος με άλλους δεν ήταν αρκετός για να μου δώσει εξήγηση, Τα γονίδια, το περιβάλλον που μεγάλωσε, οι συνθήκες της ζωής της.
Σε αγαπώ τόσο πολύ καλή μου.
Κι ελπίζω πως όσο είσαι εν ζωή καταφέρνω και θα καταφέρνω να στο εκφράσω.
Χρόνια πολλά και καλά, καλά γεράματα σε όλες αυτές τις σοφές γυναίκες, (σαν τη δική μου μητέρα) που γνώριζαν και έδωσαν αγάπη χωρίς όρια και όρους τόση που έφθανε ακόμη και το ν'αρνηθούν τον εαυτό τους.

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Ερωτήματα που με "βασανίζουν" για τους μετανάστες και λαθρομετανάστες


Ως σύνορο της Ευρώπης προς Ανατολάς (τουλάχιστον μέχρι σήμερα), είμαστε αποδέκτες ενός μεγάλου, πολύ μεγάλου αριθμού λαθρομεταναστών.
Ανθρώπων "χωρίς ή με επαγγελματικές δεξιότητες" που φεύγουν από τον τόπο τους με κίνδυνο της ζωής τους, χρεωμένοι με ένα μεγάλο αν όχι τεράστιο ποσό για να ταξιδέψουν σε άθλιες συνθήκες με βάρκα την ...ελπίδα μίας καλύτερης ζωής, έχοντας ως στόχο αρκετοί από αυτούς να γυρίσουν στην πατρίδα τους.
Ποιός σώφρων νούς θα εγκατέλειπε τον τόπο του εάν είχε εργασία, ένα ελάχιστο εισόδημα που θα του επέτρεπε όχι να ζεί αξιοπρεπώς, αλλά πρωτίστως να επιβιώνει -βαριά η λέξη ζωή- (με προσδόκιμο όριο επιβίωσης τουλάχιστον τα 50 έτη), ποιός θα εγκατέλειπε την οικογένειά του, τους αγαπημένους του, τις σταθερές του; (εάν είχε)
Θυμάμαι σοκαρισμένη, τη συνέντευξη στο Σ.Θεοδωράκη της αφρικανής πόρνης, που είπε: Ακόμη και να ήξερα ότι θα ερχόμουν στην Ελλάδα για να γίνω πόρνη θα ξαναερχόμουν, θα είχα τουλάχιστον κερδίσει να παρατείνω το προσδόκιμο της ζωής μου πέραν των 42 ετών.
Μήπως για χιλιάδες συνανθρώπους μας, κατοίκους αυτού του πλανήτη, η αθλιότητα ξεπέρασε τα όριά της; ξεπέρασε και τη δυνατότητα κατοχής ενός πιάτου ρυζιού;
Πλάι σε όλους αυτούς σαφώς και υπάρχουν οι μαφίες, κινέζικη, ρώσικη δεν ξέρω τι άλλο.
Οι άνθρωποι -εκμεταλλευτές, οι "νταβατζήδες των σωμάτων και των ψυχών". Απίστευη η ανθρώπινη επινοητικότητα όταν πρόκειται να εκμεταλλευθεί.
Θα αντιμετωπίσουμε με τον ίδιο τρόπο τους μεν και τους δέ; Mας αρκεί η απέλαση κάθε λαθρομετανάστη στην πατρίδα του;Ποιά πατρίδα; αυτή που δεν μπορεί να του εξασφαλίσει τα ελάχιστα; που τον ανάγκασε σε φυγή;
Ποιό είναι το αίτημά μας; Εχω μπερδευτεί.
Που φθάνει η αλληλεγγύη, ο ανθρωπισμός και ο διεθνισμός μας; στο περιβαλλοντικό σώσιμο του πλανήτη και εκεί εξαντλείται; και όσον αφορά τις υπάρξεις του; δεν πειράζει και ας φυτοζωούν, δεν πειράζει και εάν δεν επιβιώσουν; μακριά από εμάς, κι ότι θέλει ας γίνει;
Πέραν των αξιοθαύμαστων για μένα προσπαθειών αρκετών ΜΚΟ, ποιά είναι η στάση των παγκόσμιων θεσμών, ποιά είναι η στάση η δική μας; προς ποια μεριά θα αγωνιστούμε, θα πιέσουμε ; Μπορούμε και πρέπει να διαμορφώσουμε συνθήκες τουλάχιστον ανθρώπινες στις χώρες τους για να μπορούμε να αιτούμεθα επαναπατρισμό; (αδιανόητο μάλλον )
Ποια αγορά κυριάρχησε και έφερε την κατάσταση για εκατομμύρια ανθρώπους σε αυτό το ελεεινό σημείο; η ντόπια δική τους; εάν δεν απατώμαι η δική μας, νεοφιλελεύθερη αγορά κατίσχυσε.
Ως Ευρώπη υπογράψαμε με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου για την σταδιακή μείωση και εξάλειψη των δασμών στ'αγροτικά προιόντα με στόχο "υποτίθεται", να βοηθήσουμε τις οικονομίες του τρίτου κόσμου. Αυτά τα προϊόντα μας έχουν κατακλύσει ή τα μεταλλαγμένα αμερικάνικα; ποιούς αγρότες υποστηρίξαμε;
Προχθές στην Εργατική Πρωτομαγιά (βγήκα μετά από πολλά χρόνια), συνάντησα την βορειοαφρικανούς νέα παιδιά που αιτούντο ένα καλύτερο μέλλον. Ποιός μπορεί να τους το αρνηθεί; Εγώ πάντως όχι.
Το αρνούμαι στον εγκληματία, στον "νταβατζή" και βεβαίως θα συναινέσω σε σκληρά κατασταλτικά μέτρα εναντίον τους, είτε στον εθνικό είτε στον ευρωπαϊκό είτε στον παγκόσμιο χώρο.
Δεν μπορώ όμως και δεν επιθυμώ να το αρνηθώ στους χιλιάδες ανθρώπους που ήρθαν και θα έρθουν, προετοιμασμένοι ν'απασχοληθούν σε επαγγέλματα που εμείς οι γηγενείς δεν αγγίζουμε. Και όσο η κατάσταση χειροτερεύει τόσο θα επιθυμώ να ανήκω (θέλω πλέον να το πράξω) στις "εναλλακτικές ομάδες" που βλέπουν την ανθρώπινη διάσταση στους "κακόμοιρους" ξένους και στην "απέλαση" εγκληματική διάθεση (δανείζομαι φράση από το άρθρο της Λ.Κέζα -Απρόσκλητοι Μουσαφίρηδες-.
Καλή μας Ανοιξη και πολύ καλή στους λαθρομετανάστες.